Σχολικα καρδιοχτυπια...

Ενταξει μπουμπουκα μου,
πρεπει να σου πω πως με παγιδεψες ε?χαχα...βασανιστηκα μεχρι να δω πως θα σου απαντησω αλλα κατεληξα...δε θα μπω σε διαδικασια να δω ποια ειναι τα αγαπημενα μου και να βαλω αλεξιου,ιωαννιδη,θηβαιο,κραουνακη,μητροπανο,soundtrack,παπακωνσταντινου,πυξ λαξ,μελοποιημενα ποιηματα,ξενες μπαλαντες και πολλα αλλα γιατι πολυ απλα αν δεν τα εχω ηδη βαλει θα γραφω για χρονια!!καλα και τι θα βαλεις?θα μου πεις και δικαιως....


1)καλημερα τι κανεις?(σπανουδακης-επισης αγαπημενος)το ελεγα απο τα 6 μου μαζι με την παιδικη μου φιλη και ειναι ακομα το τραγουδι μας...


2)γιορτη..(τρυπες-μιας και μου το θυμησες)ηταν το τραγουδι του τμηματος στο γυμνασιο..ειχαμε μια καταπληκτικη φιλολογο σαν τη pfeiffer στην ασυμβιβαστη γενια και μας το ειχε αφιερωσει σε μια εκδρομη..ηταν σα φιλη μας και μεντορας μας...μας εμαθε πολλα...


3)λογω τιμης..(παπαδημητριου)αν και ημουν μικρη και δεν εβλεπα το σηριαλ(το οποιο ακομα να δω αν και νομιζω οτι θα μου αρεσει πολυ)με αγγιζε πολυ αυτο το κομματι και μου φαινοταν τοσο αληθινο...


4)αφου λοιπον ξεκινησα με τραγουδια απo τοτε, εφτασα και στην πιο αγαπημενη στιγμη που μου λειπει αφανταστα...δε θα κρατηθω και το επομενο θα ειναι...don't cry(guns n'roses)..θα το στειλω σε δυο καταγαλανα ματια που το τραγουδουσαν και αυτο και διαφανα κρινα και τρυπες...και με εχουν ακομα εγκλωβισμενη(μαλλον μου αρεσει κατα βαθος)..


5)ορκος(μεντορες)..δε ξερω αν εκει κατα το 1999 ακουγατε ατλαντις εγω παντως κοιμομουν και εξακολουθουσε να παιζει...οποτε ολα αυτα τα συγκροτηματα τυπου ριφιφι,εξοριστοι,οναρ,ξυλινα σπαθια κτλ επαιζαν συνεχεια και εγω ως ερωτευμενη με τετοιο τυπακι τα ειχα μαθει ολα..βεβαια μου αρεσουν κιολας λογω μελαγχολικης ψυχοσυνθεσης!!


6)και τι ζηταω(σαββοπουλος-μαχαιριτσας)..γιατι οταν σε εχουν αγκαλια και στο σιγοτραγουδουν στο αυτι στην πλατεια σε λιωνει και σε ανατριχιαζει...

εδω λοιπον θα σταματησω....οσο τα κοιταω μου ερχονται κι αλλα,κι αλλα...ειμαι σιγουρη πως δεν εχω βαλει πολλα..ομολογω οτι βρηκα κομματια που ειχα ξεχασει και με εκανες να ξαναζησω ολη εκεινη την περιοδο..-οχι οτι δεν το κανω και μονη μου-σε ευχαριστω..

καλω οποιον και οποια θελει να θυμηθει περασμενες εποχες ή απλα να μας δωσει το στιγμα του να παρει σειρα...

καληνυχτα...

blessed are the forgetful...

Λοιπον,λοιπον...
επεστρεψα με τη νουμερο 1 ταινια για εμενα...την πρωτοειδα αν θυμαμαι καλα το 2006(αν και βγηκε το 2004) μετα απο παροτρυνση του αγαπημενου μου καθηγητη ...απο το πρωτο λεπτο κατι μεσα μου ξυπνησε...με αγγιξε οσο δεν παει...τα παντα..η υποθεση,η σκηνοθεσια(αν και παιδευτηκα πολυ την πρωτη φορα να καταλαβω),οι ηθοποιοι-ειδικα τους πρωταγωνιστες τους θεωρω κορυφη,απο τους αγαπημενους μου ξενους ηθοποιους και οι 2..- και κυριως η μουσικη...παιζει μεγαλο ρολο για εμενα,μπορω να λατρεψω ή να μισησω ταινια απο τη μουσικη της!!τα λογια ειναι περιττα ή για την ακριβεια δεν τα βρισκω για να περιγραψω πως με εκανε να νιωσω...απο τοτε οποτε δεν ειμαι καλα(και οχι μονο)ειναι το γιατρικο μου!!μπορω να τη δω ακομα και χωρις ηχο...μου αρκουν οι εικονες,η αυρα και πανω απο ολα ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ...πεθαινω εκεινη τη στιγμη...

ΥΠΟΘΕΣΗ:Προς µεγάλη του έκπληξη ο Τζόελ ανακαλύπτει πως η φίλη του Kλέµενταϊν φρόντισε να σβήσει τις αναµνήσεις της ανεµοδαρµένης σχέσης τους από την µνήµη της. Σε κατάσταση απόλυτης απελπισίας αποφασίζει να σβήσει και από τη δική του µνήµη την Κλέµενταϊν. Καθώς οι αναµνήσεις του Τζόελ σιγά σιγά εξαφανίζονται, αυτός αρχίζει να ανακαλύπτει και πάλι την αγάπη του για την Κλεµεντάιν. Από τα βάθη των... υπολειµµάτων του µυαλού του, θα προσπαθήσει να διακόψει τη διαδικασία, αφού είναι πια σαφές πως ο Τζόελ δεν µπορεί να βγάλει την Κλέµενταϊν από το µυαλό του. Ο Τσάρλι Κάουφµαν ("Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς" και "Adaptation") ξαναχτυπά µε µία ακόµα πιο εκκεντρική, ξεκαρδιστική αλλά και βαθύτατα τρυφερή ιστορία αγάπης, ενώ ο Τζιµ Κάρεϊ και η Κέιτ Γουίνσλετ επιδίδονται σε ασκήσεις... διαγραφής µνήµης.
ΠΑΙΖΟΥΝ:jim carrey,kate winslet,kirsten dunst,mark ruffalo,elijah wood...

η κορυφαια σκηνη που εβλεπα ξανα και ξανα..(τι ταυτιση κι αυτη!!)κυριως λογω της αντιδρασης του jim carrey...

How happy is the blameless vestal's lot!

The world forgetting, by the world forgot.

Eternal sunshine of the spotless mind!

Each pray'r accepted,and each wish resign'd...

eternal sunshine of the spotless mind ή αλλιως η αιωνια λιακαδα ενος καθαρου μυαλου...

.................................................

Διωρες αποδρασεις!

Ταξιδευουμε τοσον καιρο χερι-χερι...σου μιλαω για οσα αισθανομαι και σκεφτομαι,για τραγουδια που ακουω συνεχεια,για ποιηματα που αγαπαω,για ερωτηματα που μας βασανιζουν...πως ξεχασα να σου αναφερω μερικες αποδρασεις που γινονται ανα πασα στιγμη?για να με μαθεις λοιπον ακομα καλυτερα και να καταλαβεις οσα δε θα μπορεσω να σου πω ή δε θα εχω τον τροπο ειπα να αρχισω να σου αναφερω τις αγαπημενες μου ταινιες...αυτες που με εκαναν να γελασω,να κλαψω,να σκεφτω,να νοσταλγησω και γενικα να νιωσω με ολη μου την καρδια...αυτες που τις βλεπω ξανα και ξανα και ξανα..εξαλλου απο τα ερεθισματα που εχει ο καθενας και απο τις προτιμησεις του φαινεται το τι ανθρωπος ειναι και τι κρυβει μεσα του...δε θα ειναι με σειρα προτιμησης νομιζω..θα επανελθω ομως συντομα με το νουμερο 1..ξερω απο τωρα πως θα ξεκινησω

(και αυτη μαλλον ειναι η κορυφαια για εμενα).............................................................

ΥΓ:προκαταβολικα σου λεω οτι ειμαι σχεδον σιγουρη πως μερικες θα ειναι κοινες...απο οσα προλαβα να καταλαβω!!και για να πω ολη την αληθεια..εσυ ευθυνεσαι για μερικες τετοιες εκδρομες...

καληνυχτα...καληνυχτα,

να προσεχεις και να μη μας ξεχνας...

ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ...

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ

καλή σας μέρα

Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ

ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα

γι' αυτό κι εγώ θα σας το πω...

Τραγούδι λέω δυνατά

ν' ακούσουν όλα τα παιδιά

ν' ακούσει η πολιτεία

κι απ' το τραγούδι μου αυτό

παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία

Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα

να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής

να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία

να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις

Τραγούδι λέω δυνατά

ν' ακούσουν όλα τα παιδιά

ν' ακούσει η πολιτεία

κι απ' το τραγούδι μου αυτό

παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ

καλή σας μέρα...

χιχιχιχιχιχιχι,στο υποσχεθηκα χθες!ειναι το αλλο κομματι που με κανει να θελω να βγω στους δρομους και να το φωναξω με οση δυναμη εχουν τα πνευμονια μου...ενας παλιατσος ειμαι εγω..τιποτα παραπανω...και μακαρι να βρεθει εστω και ενας να καταλαβει τι εννοω...τους συμπαθω τρελα ολους αυτους...αυτους που δεν κρατανε κακια σε κανεναν για οσα περνανε(ή ακομα καλυτερα αρνουνται τα πολλα και μενουν στα ουσιαστικα) και το μονο που θελουν ακομα ειναι να κανουν τα προσωπα γυρω τους να γελανε που ξερουν το μερος τους καλυτερα απο τον καθενα και τη μερα και τη νυχτα και στα καλα και στα κακα και στο κρυο και στη ζεστη...γιατι εκεινοι ειναι που εχουν την ψυχη τους πραγματικα και για παντα ελευθερη!!τι μεγαλειο να μπορεις να λες ενα τραγουδι-ή οτιδηποτε αλλο- να αλλαξεις εστω και εναν και να αποσυρεσαι ικανοποιημενος στο τελος της μερας..ολοι αυτοι ειναι καλλιτεχνες για εμενα ή καλυτερα ερασιτεχνες(με ολη τη σημασια εραστες της τεχνης αλλα πανω απο ολα της ζωης)...λοιπον καθε φορα που το ακουω θυμαμαι παντα εκεινο το κοριτσακι που το ελεγε στην μελωδια της ευτυχιας...ψηλο,λεπτο,με μακρια ισια ξανθα μαλλια και νομιζω πρασινα ματια...αγγελος κανονικος...αρκει για να φωτισει ο κοσμος μου και να φτερουγισει και παλι η ψυχη μου!!

τραγουδι λεω δυνατα να ακουσουν ολα τα παιδια..ενας παλιατσος ειμαι εγω...

καλη σας νυχτα!!!

και σε εσενα ενα τεραστιο γλυκο φιλι στα συννεφα!

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...

Πέρασ' ο καιρός.

Παιχνίδι αλλιώτικο

που χάθηκε στο φως

τα μεσημέρια

μίλα μου.

Μ' όλες τις φωνές

ποτέ δεν έμαθα

τι σ' έκανε να κλαις

βγαίνει η βαρκούλα.

Βγαίνει η βαρκούλα

βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά

Ήλιος και βροχή

χιλιάδες όνειρα

παντρεύονται οι φτωχοί

κι εγώ σε χάνω

μίλα μου

κι άκου τι θα πω

ψηλά τα χέρια

γιατί τόσο σ' αγαπώ

και μένω αταξίδευτος

και τότε ρίξαμε τον κλήρο

να δούμε ποιος, ποιος, ποιος

θα φαγωθεί

να δούμε ποιος, ποιος, ποιος

θα τα φυλάει.

Νταμ, νταμ

φιλίμι κοντάμ

νταμ

νταμ

καραγάς

ξεπετώ

δίπλα

στον ποταμό

εγώ θα βγω

περνά

περνά

η μέλισσα

με τα μελισσόπουλα.

Δεν περνάς

κυρά Μαρία.

Δεν περνάς.

Δεν με πονάς.

Τι με κοιτάζεις

μ' αυτά τα μάτια

αυτό που ζήσαμε

σκοτάδι και μας πνίγει

εσύ μια κούκλα

στα σκαλοπάτια

κι εγώ τρενάκι

που δεν πρόκειται να φύγει.

Πέρασ' ο καιρός

παιχνίδι αλλιώτικο

που χάθηκε στο φως

τα μεσημέρια μίλα μου

μού 'λειψες πολύ

και στρατιωτάκι

μολυβένιο,

με στολή

σε περιμένω.

Τίποτα.

Νταμ - φιλίμικο νταμ - νταμ

καραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμό

εγώ ταγκό...

το ειχα ακουσει μικρη νομιζω,αλλα το θυμηθηκα ξανα με αφορμη μια αγαπημενη καθηγητρια που το τραγουδησε καποια στιγμη στο μαθημα...αγαπαω κραουνακη και νικολακοπουλου..ειναι απο τα αγαπημενα μου..λατρεμενα για την ακριβεια...αισθανομαι ακομα 5-7 χρονων,το ιδιο μικρη,ευαισθητη,αθεραπευτα ρομαντικη,αθωα μερικες φορες...γενικα δε δεχομαι οτι μεγαλωνω.. και μολις το ακουω χαιρομαι τοσο και μου ερχεται να αρχισω να χτυπαω δυνατα παλαμακια..πως χαιρονται τα πιτσιρικια και γελανε δυνατα?ετσι!!μονο που δεν παιζω περνα-περνα η μελισσα...αυτο και ενα εξισου μαγικο...-θα στο χαρισω αυριο-

τελικα ειμαι διχασμενη..το πιστευω βαθεια!!πως γινεται να ειμαι ταυτοχρονα παιδι και μελαγχολικη και απαισιοδοξη και μοναχικη?η παρανοια σε ολο της το μεγαλειο!!τι να πω!!ισως εσυ καταλαβεις αλλα δε θα μαθω ποτε!να σου πω παντως οτι και εγω μιλαω μονη μου σαν κι εσενα..τωρα στον φανταστικο μου φιλο?σε εσενα?σε εμενα?δεν εχω αποφασισει.... μπουφ,μπουφ,μπουφ α μπε μπα μπλομ....αααχχχ!!

καληνυχτα σε ολο τον κοσμο που βλεπουμε και κυριως σε αυτον που δε βλεπουμε...

και ονειρα γλυκα

μου ευχομαι..γεματα με εσενα!

ΑΝ Μ'ΑΓΑΠΑΣ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Αν μ' αγαπάς...

θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί
οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή
Αν μ' αγαπάς...
δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς.
Θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Μα αν όλα αυτά που μοιάζουν όνειρα τρελά
γίνουν μια κραυγή..
αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δε θα 'ρθει
θα 'ναι χαμός θα σκοτεινιάσει όλο το φως θα σβηστεί...
ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσ' εσύ μόνο εσύ
Αν μ' αγαπάς...
δε θα 'χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά
με το βοριά και με τ' αστέρια της νυχτιάς συντροφιά
Αν μ' αγαπάς...
με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Αν μ' αγαπάς...δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Αν μ' αγαπάς...
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς μόνο αν μ' αγαπάς
Αν μ' αγαπάς...δεν θα 'χει σύνορα για μας μόνο αν μ' αγαπάς...

ααααααααχχχχχχχχχ ποσο μου φτιαχνει τη διαθεση αυτο το κομματι,αυτη η φωνη,αυτα τα λογια,αυτη η μουσικη...αυτα τα λεπτα!!!

Λαμψη στο βοσπορο...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Αυτες τις μερες σε σκεφτομαι ακομα πιο εντονα...που να εισαι?πως?αληθεια αισθανεσαι το ιδιο μονος,συνηθισες ή εχεις παρεα?περασα να σου ριξω μια ματια και να σου αφησω μια λαμψη στο βοσπορο(ξερεις σαν αυτη της πολιτικης κουζινας-απο τις πολυ αγαπημενες μου ταινιες,βλεπεις η φλεβα..-) για συντροφια αυτες τις μελαγχολικες μερες...αναρωτιεμαι πως θα ηταν να ησουν εδω και φετος!μαλλον οχι.. αναρωτιεμαι αν ισχυει αυτο που ειχες πει καποια φορα..."αν δεν κοιτας εκει που θες να πας,θα πας εκει που κοιτας!"αν κοιταξουμε και οι δυο αυτην τη λαμψη λες να χορεψουμε αγκαλια?...

καληνυχτα οπου κι αν βρισκεσαι μικρε πριγκιπα...

Ο ανθρωπος του καβου ή εσυ...?

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του

μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του

Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια

μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά

Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του

πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του

Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα

ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα

Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή

να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα

για μοναδική μου φίλη την εκράτησα

Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ

μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.

Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή

να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή

Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του

που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του

Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε

νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε.

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή

Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται

το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται

Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα

απ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα

Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι

μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή...

καθε φορα που το ακουω εχω ενα χαμογελο νοσταλγικο..σε καθε λεξη εισαι εσυ...πως γινεται ενα τραγουδι να σε ζωγραφιζει τοσο πολυ?με τετοια ακριβεια...σε εχω ολοκαθαρα μπροστα μου...δεν περιγραφεται...τιποτα δεν ειναι ξενο...ετσι ακριβως σε εχω μεσα μου...αδικα?υπερβαλλω?μπορει...ειναι τοσο γλυκοπικρο παραμυθι ομως..και ειναι δικο μου..αυτο δεν μπορεις να μου το στερησεις!

εχε το μαζι σου οπως εχω εγω εσενα...

Μονο να ηξερα...

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί
και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα,
θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα,
γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί
και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου,
πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”,
“συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις...

μερικες φορες δεν ειναι ο χρονος που δεν εχουμε αλλα ο φοβος να εκφραστουμε..η ευαλωτη θεση και η ευαισθητη πλευρα μας που δε θελουμε να δειξουμε...τα λογια που τρεμουμε μηπως ακουστουν απλα "λογια"και η αντιδραση του προσωπου απεναντι μας!

αχχ!!μακαρι να ηξερα..μονο να ηξερα τι θα γινει..ισως ολα να ηταν αλλιως..ισως να φροντιζαμε να αλλαξουν οι ευκαιριες και τα δεδομενα..ισως κι εσυ να σε υπολογιζες λιγο παραπανω...ισως..ισως..

εγω ακομα κι ετσι σε ευχαριστω ακομα...για οσα δεν εμαθες κ δε φανταστηκες οτι μου προσφερες!

Η ζωη ειναι ενα ταξιδι...γινεται καλυτερα σε μια μοτοσικλετα...

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας….
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει……
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε…..
Αν τόσες φορές, παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας………….
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα………………
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή ξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι…… μπορεί και να τα ξέραμε αλλά μας έφαγε η ουτοπία. Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας, για λίγες γουλιές παρηγοριάς……………..
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι………. Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες…………..
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής……. Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις. Μα εντελώς το αψηφήσαμε! Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός –δεν μπορεί, πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας- έχωσε στις αποσκευές μας, τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά. Έτσι….. γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του... αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση… ο υπερβάλλων ζήλος…. Η περιττή γενναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας… ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση…. Πόσος χαμένος χρόνος αλήθεια!
Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ’ αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας με ένα σουγιά…….. λέγαμε αποκλείεται! Άλλη είναι η πρόθεσή του.
Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας πέρα από τα όριά της……….
Αν δεν κάναμε τον κλόουν, με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρης και να ξεχάσει τον καημό της……
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες……….
Αν…….. αν……….. αν ήταν όλα αλλιώς! Άντε καλέ!
Μα τότε πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι όπως έγιναν. Χαλάλι.. είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο είπα: εντάξει, θα αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί.
Τελικά σκέφτομαι – προς το παρόν δηλαδή, γιατί πάντα το ψάχνω- πως επανάσταση είναι, να ‘χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά. Να επιμένεις, να αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.

το βρηκα χαζευοντας στο internet και σκεφτηκα ποσο αληθινο κ ουσιαστικο κειμενο...ετσι θελω να επιστρεψω σε αυτο το ταξιδι εδω...μου ελειψε πολυ τοσον καιρο που αναγκαστηκα να μεινω μακρια του...αλλα η τεχνολογια εχει κ τα κακα της..

να'μαι παλι λοιπον διπλα σου με ενα χαμογελο..για να συνεχιζω να μοιραζομαι μαζι σου κ να μειωνω την αποσταση!!

καλη εβδομαδα σε ολους....