ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ!

Σκορπίζουν
των δακρύων οι μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη και παρόν ψάχνουν να κρυφτούν
από τη διαύγειά τους.
Αραιά και πού καμιά τουφεκιά
πότε από κείνο το ευκρινές
χαράκωμα η λύπη πότε από αμυδρότερο.
Στρατηγική να δείξει τάχα
ότι έρχονται ενισχύσεις.
Ας παραδοθεί.
Έχει σχεδόν επικρατήσει η φωτογραφία σου.
Εξαπλώθηκε όπου βρήκε άμαχη επιφάνεια
αποδεκατισμένη αίσθηση πρόθυμη για γαλήνη.
Ανεμίζει στων βλεμμάτων τα υψώματα
όχι σαν έθιμο αδρανές μελαγχολικό
μα ως γενναίος συκοφάντης της απώλειάς σου.
Μέρα τη μέρα πείθει πως τίποτα δεν άλλαξε
ότι ήσουν πάντα έτσι,από χαρτί
εκ γενετής φωτογραφία σε συνάντησα
ανέκαθεν πως έτσι σ'αγαπούσα γυρολόγα
από εικόνα σε απεικόνιση
κι από απεικόνιση σε εικόνα σου αρκέστηκα.
Μνήμη και παρόν πρέπει να κρυφτούν
από τη διαύγειά τους.
Αραιά και πού καμιά τουφεκιά αμυδρή
μαρτυρία υπέρ σου η λύπη
ας παραδοθεί.

Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε
είναι η απουσία μας...

κικη δημουλα...

Η ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Η ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ...

Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε

στην κουπαστή.

Το χρόνο αφήστε καινούρια ψέματα

να φανταστεί.

Είναι μια νύχτα

μια τρελή βραδιά

που λάμπουν τ' άστρα

λάμπει κι η καρδιά

και κάπου απέναντι

είναι το νησί που 'χει κοράλλια

κι η αμμουδιά χρυσή

κι αυτό τ' αγέρι πως

γλυστραει σα χελι πως

και φέρνει σήμερα

μια τέτοια χιμαίρα

ξανά στο φως.

Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε

στην κουπαστή.

Το χρόνο αφήστε

καινούρια ψέματανα φανταστεί

και τι μας νοιάζει πια

αφού η νύχτα πήρε τα κουπιά

τα μάτια κλείστε

και δώστε στ' όνειρο,

τρελά φιλιά...

αρκει να κλεισω τα ματια..και ταξιδευω...οπου γαληνευω!

ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ...

Όλες του κόσμου οι Κυριακές

λάμπουν στο πρόσωπό σου...

Τι χρώματα, τι μουσικές

μες στο χαμογελό σου!

Σαν τη φωτιά είσαι ζεστός,

είσαι ο ίδιος ο Χριστός,

ένας Χριστός της γειτονιάς,

που ξέρει τι θα πει χιονιάς...

Τι όμορφο να σ'αγαπώ

και να σε καρτεράω,

να σου γλυκαίνω τον καημό,

να σε παρηγοράω

Σαν τη φωτιά είσαι ζεστός,

είσαι ο ίδιος ο Χριστός,

ένας Χριστός της γειτονιάς,

που ξέρει τι θα πει χιονιάς...

καθε φορα σε ο,τι κι αν την ακουω ανατριχιαζω..με κατακτα κ μου δημιουργει τις πιο δυνατες εικονες...αυτο ειδικα ηταν το πρωτο που αγαπησα κ εμαθα..ακομα μου φερνει δακρυα..ειναι η μουσικη?ειναι τα λογια?ή η φωνη?δε ξερω κ δε με νοιαζει κ πολυ..ειναι απο τα πολυ λατρεμενα...κ ξερω πως το θελεις κι εσυ για παρεουλα...

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ!

Τώρα θα κοιτάζεις μία θάλασσα.
Η διάθεση να σε εντοπίσω

στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών

έτσι σε βρίσκει:

πικρή παραθαλάσσια αοριστία.
Εκεί δεν έχει ακόμα νυχτώσει

κι ας νύχτωσε τόσο εδώ

των τόπων οι κρίσιμες ώρες

σπάνια συμπίπτουν.

Κάτι σαν φώς και ούτε φώς,

η ώρα του εαυτού σου έχει πέσει.
Χορεύουν φύκια

κάτω απ το τζάμι του νερού.

Τα ρηχά, έχουν κι αυτά

τα βάσανά τους και τα γλέντια τους.
Τώρα θα έχουν λύσει τα μαλλιά τους

οι αγνές ησυχίες τριγύρω

με τη σιωπή σου θα τις κάνεις

γυναίκες σου εκπληρωμένες.

Ξαπλώνουν δίπλα σου.

Η σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στον αέρα

κι ανεβαίνει. Σε κρατάει στο ράμφος της.

Που ξέρω εγώ τα ευαίσθητα σημεία του πελάγους

για να σε καταλάβω;
Θα κοιτάζεις μία έρημη θάλασσα.

Το βλέμμα σου δεν παραλλάζει

από πλαγιά που γλυκά

και με ανακούφιση σκουραίνει

κατρακυλώντας μες στην απομάκρυνση.

Αναπνέεις με το στέρνο των μακρινών ηρεμιών,

που έχω γι αυτές διαβάσει

στους πολύτομους κόπους που έδεσα.

Σ' ένα αβαθή σου στεναγμό βούλιαξε ένα βαπόρι.

Δεν θα ήτανε βαπόρι. Θα ήτανε σκιάχτρο

στα υγρά περβόλια της φυγής

να μην πηγαίνουν οι διαθέσεις

να την τσιμπολογάνε.
Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα,

η κίνηση του πλάτους,

φθάνει στα πόδια σου αφρός,

ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα.

Τούς σκάει ένα φιλί και ξεμεθάει.
Τώρα, θα σου έχουν πει ό,τι είχαν να σου πουν

Οι αναδιπλώσεις των κυμάτων

και θα επιστρέφεις κάπου.

Θα παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,

μία άλλη άπλα,

αλλού γυμνή κι αλλού ντυμένη με βλάστηση.
Η σκέψη σου, μετά από τόση θάλασσα,

κατέβηκε από γλάρος,

βάζει το δέρμα της προσαρμογής και χάνεται.

Όπου είναι θάμνος, πράσινη

όπου σκοτεινό, σκοτεινή.

Εκεί που οι καλαμιές σπέρνουν ψιθύρους,

ψιθυριστή,

όπου περνάει ρίζα, ριζωμένη

όπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα

κι όπου δαγκώνει η πέτρα, πέτρινη.

Στην ψυχή σου δεν φθάνει κανείς

ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης.

Αυτό το δισκίο,

το ακουμπισμένο στο μαύρο ατμοσφαιρικό τραπέζι,

πού το περνάς κι εσύ, όπως κι οι άλλοι, για φεγγάρι,

ασ' το, δεν είναι φεγγάρι.

Είναι το βραδινό μου χάπι

το ψυχοτρόπο...

κικη δημουλα...

μετα απο τετοιο εργο τεχνης..τι μπορεις να πεις για να ευχαριστησεις τον δημιουργο...?τα λογια ειναι φτωχα...ποσα συναισθηματα...

στα στελνω ολα..

ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ!

Επεκτείνομαι καὶ βιώνω

παράνομα

σε περιοχες που σαν υπαρκτὲς

δεν παραδέχονται οι άλλοι.

Εκει σταματώ και εκθέτω

τον καταδιωγμένο κόσμο μου,

εκεί τον αναπαράγω

με πικρά κι απειθάρχητα μέσα,

εκεί τον αναθέτω

σ᾿ έναν ήλιο

χωρὶς σχήμα, χωρὶς φως,

αμετακίνητο,

προσωπικό μου.

Εκεί συμβαίνω.
Κάποτε, όμως,

παύει αυτό.

Και συστέλλομαι,

κι επανέρχομαι βίαια

(προς καθησυχασμόν)

στη νόμιμη και παραδεκτή

περιοχή

στην εγκόσμια πίκρα.

Και διαψεύδομαι...
κικη δημουλα...

ΔΩΣ'ΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

επιτελους βρηκα τροπο να σου στειλω για συντροφια οσα αγαπουσες κ οσα λατρευω...για να μην εισαι μονος κ για να ερχομαι λιγο πιο κοντα σου!!

ΔΩΣ'ΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

Δώσ'μου μια μέρα

Να κατοικήσω στα μάτια σου

Δώσ'μου μια νύχτα να παραδώσω ψυχή

Σαν τον αγέρα

Σφυρίζω στα μονοπάτια σου

Τη μοναξιά μου δεν την ξεπλένει η βροχή

Αχ πουλάκι μου στο λέω

Καταστράφηκα

Δίχως τη δική σου αγάπη

Μα στη δίνη του μυαλού μου

Αντιστάθηκα

Μη σε χάσω και χαθώ

Δώσ'μου ένα δρόμο

Να περπατήσουν τα πάθη μου

Να βρουν τη χώρα

Που τα όνειρά σου κρατάς

Γίνε ποτάμι

Να παρασύρεις τα λάθη μου

Κι αν θες να φύγεις

Θα γίνω δρόμος να πας...

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ!

Χαμένα πανε εντελως τα λόγια των δακρύων.

Ὅταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει

-εχει μεγάλη πείρα ο χαμός-.

Τώρα πρέπει να σταθουμε στο πλευρό του ανώφελου.

Σιγά σιγά να ξαναβρει το λέγειν της η μνήμη

να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωϊας σε ό,τι έχει πεθάνει.
Ας σταθουμε στο πλευρό ετούτης της μικρης φωτογραφίας

που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:

νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι

ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.

Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;

Θα μου πεις

και που δεν ήταν τότε θάλασσα...

κικη δημουλα...

Η πυξιδα θα δειχνει παντα το ιδιο σημειο αναφορας...

Ναι μου αρεσει η πυξιδα της ζωης μου να εχει μια σταθερα..ενα σημειο αναφορας..ενα καταφυγιο..οπως κι εσενα απο οτι εμαθα!χαθηκα..ισως να ειμαι ακομα χαμενη..δε ξερω τι αισθανομαι ουτε ειμαι σε θεση να τα βαλω σε ταξη και να σου μιλησω...σε σκεφτομαι ακομα..θα ηθελα να εισαι εδω κι ας εμενα μακρια να σε παρακολουθω,ας μη σου ελεγα ποτε οσα σου εχω πει μεσα απο αυτο το ταξιδι,ομως ακομα και ετσι εχω την αισθηση πως εισαι καπου γυρω κ ξερεις ακριβως τι συνεβει,πως ειμαι..μονο που δε ξερω πως εισαι εσυ!δε θελω αποψε να μελαγχολησω περισσοτερο..περασα να κανω αυτο το ταξιδι λιγο ωραιοτερο..να το κανω πιο δικο μας..γιατι οπως ειπε κ ο pablo neruda:"αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά..."κ δε θελω να πεθανει τιποτα απο αυτο το μυστικο..τουλαχιστον αυτο ειναι στο δικο μου χερι...ζωγραφιζω λοιπον ενα χαμογελο,σε φερνω διπλα μου και ξεχνιεμαι ψαχνοντας τροπους να ομορφυνω και να ζεστανω το ησυχαστηριο μας!!
να εισαι ηρεμος θελω μονο...ααα!και περνα επιτελους καμια βολτα απο το ονειρο μου να μου πεις αν εισαι ευτυχισμενος...εχεις αργησει!

ps:καθε προταση σας θα ειναι ευπροσδεκτη..εξαλλου συνταξιδιωτες ειστε...τις κρυφες μου σκεψεις μοιραζομαι..θα χαρω να συμμετεχετε σε αυτη τη μικρη χαρα της διακοσμησης!!