Μικρη και ασχετη...

Ααααχ να'μαι κι εγω!!ελειψα πολυ αλλα ετρεχα...εχω τοσα να πω...τοσες αναμνησεις που με κανουν να νιωθω γεματη και χαρουμενη..μακαρι να συνεχιζε ολο αυτο κι ας γκρινιαζα ωρες-ωρες-αν και κατι μου λεει πως σε λιγο καιρο ισως ξαναρχισει-μακαρι...αυτον τον μαραθωνιο θελω να εχω στη ζωη μου με τα ιδια ατομα,τις ιδιες ανησυχιες...

δε σε ξεχασα...εξαλλου παει ενας χρονος και κατι και ακομα δε μπορω να το χωνεψω ο,τι εγινε...απλα ολα ηρθαν την καταλληλη στιγμη...για να μην βουλιαξω οπως το περσινο καλοκαιρι..για να απασχολω το μυαλο μου και την καρδια μου με αυτα που με κανουν χαρουμενη..και να μην τρελαθω σκεπτομενη παλιες εικονες!εσενα δε μπορω να σε σβησω..απλα δε δεχομαι πως εισαι αλλου..σε κουβαλαω μαζι μου και νομιζω πως βλεπεις καθε μου κινηση!!τελοσπαντων...

στις συντομες βολτες που εκανα εδω ολον αυτον τον καιρο ειδα πως εχω δυο βραβειακια να παραλαβω...απιστευτο!!σας ευχαριστω..για αυτες τις "τονωτικες ενεσεις"..το προβλημα ειναι πως δε ξερω πως να τα δεχτω..προσπαθησα να κανω copy-paste τις φωτο αλλα δε γινοταν..εε δεν ειμαι και η πλεον σχετικη απο οτι εχετε καταλαβει!περιμενω λοιπον να με "ξεστραβωσετε" και να μου πειτε πως να τα περασω εδω...

μολις τελειωσω με αυτα χρωσταω και κατι παιχνιδια στην αννα..δεν το εχω ξεχασει...

και αμεσως μετα οι εμπειριες μου απο αυτους τους μηνες που μου αλλαξαν την καθημερινοτητα!!

χαιρομαι που επεστρεψα..να ειστε καλα!!

σας φιλω...

ΜΕΘΥΣΤΕ!

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η
ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να νιώθετε
το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας
και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας
αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο
πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή
μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα
ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το
άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το
κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι
που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το
κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν :
"Είναι η ώρα να μεθύσετε!
Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως
σας αρέσει"...

charles baudelaire...

σε ολα εσυ....ποση αληθεια!

Ο,τι ζησαμε...

Τοσο τρεξιμο,τοσες εννοιες,τοσα δρομολογια,τοση ρουτινα,τοσος ενθουσιασμος,τοσα σχεδια και ομως εσυ παρων-χωρις τη φυσικη σου παρουσια-και εγω παντα να γυριζω εδω εστω και για μια κουβεντα μετα απο μια κουραστικη μερα...που τα βλεφαρα κρατιουνται με δυσκολια πλεον ανοιχτα...

εψαχνα για κατι κειμενα και ξανα κατι τοσο "εσυ!!"μπροστα μου...

η αποψινη αφορμη για να περασω...

να λοιπον ενα- μαλλον- αποσπασμα απο τον ιωαννη τσιουρακη(ποιητη):

Ότι ζήσαμε βυθίζεται στην άκρη του χρόνου.
Μάτια παραδομένα στα δάκρυα, κινήσεις παγωμένες δίχως πνοή καμία.
«Κάποτε θα ζήσουμε με το χαμόγελο στα μάτια και την ελπίδα ποτισμένη στην ψυχή» είπες κι έκανες την ελπίδα ένα τρένο που ταξιδεύει δίχως επιβάτες και το χαμόγελο να μοιάζει ανάμνηση παιδική, ξεθωριασμένη από την βροχή και την πολυκαιρία.
Οι δρόμοι μοιάζουν ν' αποχαιρετούν την ύπαρξη μας.
Κλείνω σ' ένα τρένο μικρό κι εγώ τις αναμνήσεις, τις σπρώχνω για το μεγάλο τους ταξίδι.
Επιστρέφοντας θ' αντικρίσω τη σιωπή σου αγκιστρωμένη πάνω σε λέξεις, φωτογραφίες, στις ζάρες των τσακισμένων σεντονιών.
Δε θυμούμαι πότε πήρα να γράφω.
Ένα πρωί μονάχα, μετά την λειτουργία, αντίκρισα ένα άγγελο, έπεφτε κατακόρυφα από τον ουρανό.
Από τότε, πιστεύω στα θαύματα.
Και Τη μοναξιά..

εχω αδικο που στο αφηνω εδω?το δευτερο (του baudelaire) που σε εφερε ξανα "μπροστα μου" ακολουθει!!

καληνυχτα...καληνυχτα!!

ΥΓ:αννα μου σε ευχαριστω για τα ποιηματα που μου αφησες στην προηγουμενη αναρτηση..πολυ ομορφα και σιγουρα θα τα χρειαστω...φιλια!

Ψαχνοντας....

Γεια σου γλυκε μου πητερ παν!γεια σας συνταξιδιωτες μου!
οπως ανεφερα και σε προηγουμενη ανασα αυτης της πορειας οι μερες μου εδω και λιγο καιρο ειναι γεματες με πραγματα που μου δινουν ζωη..ακομα και οταν γκρινιαζω...
προεκυψε λοιπον θεματακι το οποιο πρεπει να λυσω...την ακρη θα τη βρω καποια στιγμη απλα σκεφτηκα πως εδω -που καποιοι με ξερουν διαφορετικα αλλα βαθεια- ισως βρω απαντηση πιο γρηγορα..ηθελα να μοιραστω ενα μερος οσων με γεμιζουν τις τελευταιες βδομαδες και της διαδικασιας αυτης!εξαλλου πολλα μυαλα και εμπειριες ή γνωσεις σιγουρα ειναι καλυτερα απο ενα..και αν με ρωτατε γιατι δεν απευθυνομαι στους γυρω μου θα σας πω οτι δεν το πολυσκεφτηκα...ηθελα να το πω εδω και το εκανα!
ασχολουμαι με κειμενα που εχουν να κανουν με τον ερωτα,τα ναρκωτικα και τον θανατο..θεατρικα κυριως,λογοτεχνικα και αλλα..αυτο που ψαχνω και δε ξερω που μπορω να το βρω ειναι ενα αποσπασμα για να μπει σε ενα προγραμμα που θα τυπωθει(χωρις ολο αυτο να εχει κερδοσκοπικο χαρακτηρα..ειναι σε ερασιτεχνικα πλαισια)...θελω να εχει σχεση με αυτα που εχω στα χερια μου αλλα να ειναι καποιο μικρο ποιημα ή στιχοι ή αποφθευγμα ή αποσπασμα ή........ετσι λοιπον αν εχετε εσεις ή αλλοι internetοφιλοι σας κατι που να ταιριαζει και θελετε μπορειτε να μου το στειλετε εδω ή στο mail μου..
σας ευχαριστω πολυ και ελπιζω με καποιο τροπο να μπορεσω να σας βοηθησω και εγω στο μελλον...

ΥΓ:στ'αληθεια ολο αυτο με τους υπολογιστες ειναι σχετικα καινουργιο στα ματια μου αλλα πρεπει να πω οτι μου αρεσει ιδιαιτερα που εχω ενα χωρο μονο για εμενα..να μοιραζομαι,να εκφραζομαι,να..,να...,να...,ειναι το καταφυγιο μου..που δε μπορει να παραβιαστει απο κανεναν δικο μου ή "δικο μου"....

θα περιμενω με αγωνια να μαθω τι κειμενα σας αγγιζουν σε τετοια θεματα...

να ειστε καλα και να εχετε ενα ηρεμο βραδυ!

υγ2:..δε σε ξεχνω..μου λειπεις και σε σκεφτομαι..παντα και τωρα ακομα περισσοτερο...μακαρι να εφτανα να σ'αγκαλιασω..ισως ομως να το νιωθεις!καληνυχτα....θαλασσα μου..

Ετσι απλα...

Δε ξερω τι να σου πω αποψε...ειμαι πολυ κουρασμενη και το κεφαλι μου εδω και τρεις μερες παει να σπασει...(δε θα τον βρω αυτον που με ματιαζει?)ηθελα πολυ ομως να σου πω πως αν κ τρεχω παλι καθε μερα και δεν προλαβαινω το χαιρομαι πολυ...ειχα καιρο να το κανω κ ειχα ξεχασει ποσο ωραια ειναι ολα αυτα...μου γεμιζουν τις μπαταριες..σεμιναριο,μετα διαβασμα κ εξασκηση,ατελειωτες κουβεντες,μετα τρεξιμο για να λυθουν τα διαφορα προβληματα..ολη η διαδικασια του να βλεπεις μια ιδεα να δημιουργειται..να ξεκιναει απο το μηδεν και να φτανει σε ενα αποτελεσμα...τα εμποδια και το χαμογελο οταν ξεπερνιουνται..αλλα πανω απο ολα η τυχη μου για αλλη μια φορα να συναναστραφω ανθρωπους που ταιριαζουν τα χνωτα μας και οι ενεργειες μας..κυριως χαιρομαι το κλιμα και τα προσωπα που συναντησα..το καθαρο προσωπο και το αστραφτερο και αληθινο βλεμμα..χαιρομαι την ανεση και την ασφαλεια που αισθανομαι..ελπιζω και ευχομαι οι πρωτες θετικες εντυπωσεις να συνεχιστουν...εξαλλου αν βλεπεις με καποιον τροπο μπορεις να καταλαβεις τι εννοω καλυτερα απο τον καθενα..τελικα εχω πεισθει πως μερικες ημερομηνιες ειναι σημαδιακες για εμενα και η ειρωνεια ειναι πως ηταν και για εσενα..-αλλα διαφορετικα,δυστυχως-δε ξερω κατι τετοιες μοιραιες συμπτωσεις? στεκομαι και τις παρατηρω καπως χαμενη..με ξεπερνουν..

ΥΓ:αν και το εκανες βιαστικα και δε μπορω να θυμηθω πολλα,σε ευχαριστω που μου ομορφυνες τα ονειρα μου τα δυο-αν θυμαμαι καλα- τελευταια βραδια..ξερω οτι ηρθες...μου ειχε μεινει μια γλυκεια γευση το πρωι..και "μαλακωσε η απουσια σου.."..εεε να σου πω κατι?το αξιζα νομιζω..ειχες αργησει 5 ολοκληρους μηνες...τουλαχιστον στον υπνο μου πρεπει να περνας πιο συχνα!!

χιλιες φορες καλη σου νυχτα...

οπου κι αν βρισκεσαι...

Σχολικα καρδιοχτυπια...

Ενταξει μπουμπουκα μου,
πρεπει να σου πω πως με παγιδεψες ε?χαχα...βασανιστηκα μεχρι να δω πως θα σου απαντησω αλλα κατεληξα...δε θα μπω σε διαδικασια να δω ποια ειναι τα αγαπημενα μου και να βαλω αλεξιου,ιωαννιδη,θηβαιο,κραουνακη,μητροπανο,soundtrack,παπακωνσταντινου,πυξ λαξ,μελοποιημενα ποιηματα,ξενες μπαλαντες και πολλα αλλα γιατι πολυ απλα αν δεν τα εχω ηδη βαλει θα γραφω για χρονια!!καλα και τι θα βαλεις?θα μου πεις και δικαιως....


1)καλημερα τι κανεις?(σπανουδακης-επισης αγαπημενος)το ελεγα απο τα 6 μου μαζι με την παιδικη μου φιλη και ειναι ακομα το τραγουδι μας...


2)γιορτη..(τρυπες-μιας και μου το θυμησες)ηταν το τραγουδι του τμηματος στο γυμνασιο..ειχαμε μια καταπληκτικη φιλολογο σαν τη pfeiffer στην ασυμβιβαστη γενια και μας το ειχε αφιερωσει σε μια εκδρομη..ηταν σα φιλη μας και μεντορας μας...μας εμαθε πολλα...


3)λογω τιμης..(παπαδημητριου)αν και ημουν μικρη και δεν εβλεπα το σηριαλ(το οποιο ακομα να δω αν και νομιζω οτι θα μου αρεσει πολυ)με αγγιζε πολυ αυτο το κομματι και μου φαινοταν τοσο αληθινο...


4)αφου λοιπον ξεκινησα με τραγουδια απo τοτε, εφτασα και στην πιο αγαπημενη στιγμη που μου λειπει αφανταστα...δε θα κρατηθω και το επομενο θα ειναι...don't cry(guns n'roses)..θα το στειλω σε δυο καταγαλανα ματια που το τραγουδουσαν και αυτο και διαφανα κρινα και τρυπες...και με εχουν ακομα εγκλωβισμενη(μαλλον μου αρεσει κατα βαθος)..


5)ορκος(μεντορες)..δε ξερω αν εκει κατα το 1999 ακουγατε ατλαντις εγω παντως κοιμομουν και εξακολουθουσε να παιζει...οποτε ολα αυτα τα συγκροτηματα τυπου ριφιφι,εξοριστοι,οναρ,ξυλινα σπαθια κτλ επαιζαν συνεχεια και εγω ως ερωτευμενη με τετοιο τυπακι τα ειχα μαθει ολα..βεβαια μου αρεσουν κιολας λογω μελαγχολικης ψυχοσυνθεσης!!


6)και τι ζηταω(σαββοπουλος-μαχαιριτσας)..γιατι οταν σε εχουν αγκαλια και στο σιγοτραγουδουν στο αυτι στην πλατεια σε λιωνει και σε ανατριχιαζει...

εδω λοιπον θα σταματησω....οσο τα κοιταω μου ερχονται κι αλλα,κι αλλα...ειμαι σιγουρη πως δεν εχω βαλει πολλα..ομολογω οτι βρηκα κομματια που ειχα ξεχασει και με εκανες να ξαναζησω ολη εκεινη την περιοδο..-οχι οτι δεν το κανω και μονη μου-σε ευχαριστω..

καλω οποιον και οποια θελει να θυμηθει περασμενες εποχες ή απλα να μας δωσει το στιγμα του να παρει σειρα...

καληνυχτα...

blessed are the forgetful...

Λοιπον,λοιπον...
επεστρεψα με τη νουμερο 1 ταινια για εμενα...την πρωτοειδα αν θυμαμαι καλα το 2006(αν και βγηκε το 2004) μετα απο παροτρυνση του αγαπημενου μου καθηγητη ...απο το πρωτο λεπτο κατι μεσα μου ξυπνησε...με αγγιξε οσο δεν παει...τα παντα..η υποθεση,η σκηνοθεσια(αν και παιδευτηκα πολυ την πρωτη φορα να καταλαβω),οι ηθοποιοι-ειδικα τους πρωταγωνιστες τους θεωρω κορυφη,απο τους αγαπημενους μου ξενους ηθοποιους και οι 2..- και κυριως η μουσικη...παιζει μεγαλο ρολο για εμενα,μπορω να λατρεψω ή να μισησω ταινια απο τη μουσικη της!!τα λογια ειναι περιττα ή για την ακριβεια δεν τα βρισκω για να περιγραψω πως με εκανε να νιωσω...απο τοτε οποτε δεν ειμαι καλα(και οχι μονο)ειναι το γιατρικο μου!!μπορω να τη δω ακομα και χωρις ηχο...μου αρκουν οι εικονες,η αυρα και πανω απο ολα ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ...πεθαινω εκεινη τη στιγμη...

ΥΠΟΘΕΣΗ:Προς µεγάλη του έκπληξη ο Τζόελ ανακαλύπτει πως η φίλη του Kλέµενταϊν φρόντισε να σβήσει τις αναµνήσεις της ανεµοδαρµένης σχέσης τους από την µνήµη της. Σε κατάσταση απόλυτης απελπισίας αποφασίζει να σβήσει και από τη δική του µνήµη την Κλέµενταϊν. Καθώς οι αναµνήσεις του Τζόελ σιγά σιγά εξαφανίζονται, αυτός αρχίζει να ανακαλύπτει και πάλι την αγάπη του για την Κλεµεντάιν. Από τα βάθη των... υπολειµµάτων του µυαλού του, θα προσπαθήσει να διακόψει τη διαδικασία, αφού είναι πια σαφές πως ο Τζόελ δεν µπορεί να βγάλει την Κλέµενταϊν από το µυαλό του. Ο Τσάρλι Κάουφµαν ("Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς" και "Adaptation") ξαναχτυπά µε µία ακόµα πιο εκκεντρική, ξεκαρδιστική αλλά και βαθύτατα τρυφερή ιστορία αγάπης, ενώ ο Τζιµ Κάρεϊ και η Κέιτ Γουίνσλετ επιδίδονται σε ασκήσεις... διαγραφής µνήµης.
ΠΑΙΖΟΥΝ:jim carrey,kate winslet,kirsten dunst,mark ruffalo,elijah wood...

η κορυφαια σκηνη που εβλεπα ξανα και ξανα..(τι ταυτιση κι αυτη!!)κυριως λογω της αντιδρασης του jim carrey...

How happy is the blameless vestal's lot!

The world forgetting, by the world forgot.

Eternal sunshine of the spotless mind!

Each pray'r accepted,and each wish resign'd...

eternal sunshine of the spotless mind ή αλλιως η αιωνια λιακαδα ενος καθαρου μυαλου...

.................................................

Διωρες αποδρασεις!

Ταξιδευουμε τοσον καιρο χερι-χερι...σου μιλαω για οσα αισθανομαι και σκεφτομαι,για τραγουδια που ακουω συνεχεια,για ποιηματα που αγαπαω,για ερωτηματα που μας βασανιζουν...πως ξεχασα να σου αναφερω μερικες αποδρασεις που γινονται ανα πασα στιγμη?για να με μαθεις λοιπον ακομα καλυτερα και να καταλαβεις οσα δε θα μπορεσω να σου πω ή δε θα εχω τον τροπο ειπα να αρχισω να σου αναφερω τις αγαπημενες μου ταινιες...αυτες που με εκαναν να γελασω,να κλαψω,να σκεφτω,να νοσταλγησω και γενικα να νιωσω με ολη μου την καρδια...αυτες που τις βλεπω ξανα και ξανα και ξανα..εξαλλου απο τα ερεθισματα που εχει ο καθενας και απο τις προτιμησεις του φαινεται το τι ανθρωπος ειναι και τι κρυβει μεσα του...δε θα ειναι με σειρα προτιμησης νομιζω..θα επανελθω ομως συντομα με το νουμερο 1..ξερω απο τωρα πως θα ξεκινησω

(και αυτη μαλλον ειναι η κορυφαια για εμενα).............................................................

ΥΓ:προκαταβολικα σου λεω οτι ειμαι σχεδον σιγουρη πως μερικες θα ειναι κοινες...απο οσα προλαβα να καταλαβω!!και για να πω ολη την αληθεια..εσυ ευθυνεσαι για μερικες τετοιες εκδρομες...

καληνυχτα...καληνυχτα,

να προσεχεις και να μη μας ξεχνας...

ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ...

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ

καλή σας μέρα

Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ

ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα

γι' αυτό κι εγώ θα σας το πω...

Τραγούδι λέω δυνατά

ν' ακούσουν όλα τα παιδιά

ν' ακούσει η πολιτεία

κι απ' το τραγούδι μου αυτό

παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία

Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα

να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής

να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία

να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις

Τραγούδι λέω δυνατά

ν' ακούσουν όλα τα παιδιά

ν' ακούσει η πολιτεία

κι απ' το τραγούδι μου αυτό

παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ

καλή σας μέρα...

χιχιχιχιχιχιχι,στο υποσχεθηκα χθες!ειναι το αλλο κομματι που με κανει να θελω να βγω στους δρομους και να το φωναξω με οση δυναμη εχουν τα πνευμονια μου...ενας παλιατσος ειμαι εγω..τιποτα παραπανω...και μακαρι να βρεθει εστω και ενας να καταλαβει τι εννοω...τους συμπαθω τρελα ολους αυτους...αυτους που δεν κρατανε κακια σε κανεναν για οσα περνανε(ή ακομα καλυτερα αρνουνται τα πολλα και μενουν στα ουσιαστικα) και το μονο που θελουν ακομα ειναι να κανουν τα προσωπα γυρω τους να γελανε που ξερουν το μερος τους καλυτερα απο τον καθενα και τη μερα και τη νυχτα και στα καλα και στα κακα και στο κρυο και στη ζεστη...γιατι εκεινοι ειναι που εχουν την ψυχη τους πραγματικα και για παντα ελευθερη!!τι μεγαλειο να μπορεις να λες ενα τραγουδι-ή οτιδηποτε αλλο- να αλλαξεις εστω και εναν και να αποσυρεσαι ικανοποιημενος στο τελος της μερας..ολοι αυτοι ειναι καλλιτεχνες για εμενα ή καλυτερα ερασιτεχνες(με ολη τη σημασια εραστες της τεχνης αλλα πανω απο ολα της ζωης)...λοιπον καθε φορα που το ακουω θυμαμαι παντα εκεινο το κοριτσακι που το ελεγε στην μελωδια της ευτυχιας...ψηλο,λεπτο,με μακρια ισια ξανθα μαλλια και νομιζω πρασινα ματια...αγγελος κανονικος...αρκει για να φωτισει ο κοσμος μου και να φτερουγισει και παλι η ψυχη μου!!

τραγουδι λεω δυνατα να ακουσουν ολα τα παιδια..ενας παλιατσος ειμαι εγω...

καλη σας νυχτα!!!

και σε εσενα ενα τεραστιο γλυκο φιλι στα συννεφα!

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...

Πέρασ' ο καιρός.

Παιχνίδι αλλιώτικο

που χάθηκε στο φως

τα μεσημέρια

μίλα μου.

Μ' όλες τις φωνές

ποτέ δεν έμαθα

τι σ' έκανε να κλαις

βγαίνει η βαρκούλα.

Βγαίνει η βαρκούλα

βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά

Ήλιος και βροχή

χιλιάδες όνειρα

παντρεύονται οι φτωχοί

κι εγώ σε χάνω

μίλα μου

κι άκου τι θα πω

ψηλά τα χέρια

γιατί τόσο σ' αγαπώ

και μένω αταξίδευτος

και τότε ρίξαμε τον κλήρο

να δούμε ποιος, ποιος, ποιος

θα φαγωθεί

να δούμε ποιος, ποιος, ποιος

θα τα φυλάει.

Νταμ, νταμ

φιλίμι κοντάμ

νταμ

νταμ

καραγάς

ξεπετώ

δίπλα

στον ποταμό

εγώ θα βγω

περνά

περνά

η μέλισσα

με τα μελισσόπουλα.

Δεν περνάς

κυρά Μαρία.

Δεν περνάς.

Δεν με πονάς.

Τι με κοιτάζεις

μ' αυτά τα μάτια

αυτό που ζήσαμε

σκοτάδι και μας πνίγει

εσύ μια κούκλα

στα σκαλοπάτια

κι εγώ τρενάκι

που δεν πρόκειται να φύγει.

Πέρασ' ο καιρός

παιχνίδι αλλιώτικο

που χάθηκε στο φως

τα μεσημέρια μίλα μου

μού 'λειψες πολύ

και στρατιωτάκι

μολυβένιο,

με στολή

σε περιμένω.

Τίποτα.

Νταμ - φιλίμικο νταμ - νταμ

καραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμό

εγώ ταγκό...

το ειχα ακουσει μικρη νομιζω,αλλα το θυμηθηκα ξανα με αφορμη μια αγαπημενη καθηγητρια που το τραγουδησε καποια στιγμη στο μαθημα...αγαπαω κραουνακη και νικολακοπουλου..ειναι απο τα αγαπημενα μου..λατρεμενα για την ακριβεια...αισθανομαι ακομα 5-7 χρονων,το ιδιο μικρη,ευαισθητη,αθεραπευτα ρομαντικη,αθωα μερικες φορες...γενικα δε δεχομαι οτι μεγαλωνω.. και μολις το ακουω χαιρομαι τοσο και μου ερχεται να αρχισω να χτυπαω δυνατα παλαμακια..πως χαιρονται τα πιτσιρικια και γελανε δυνατα?ετσι!!μονο που δεν παιζω περνα-περνα η μελισσα...αυτο και ενα εξισου μαγικο...-θα στο χαρισω αυριο-

τελικα ειμαι διχασμενη..το πιστευω βαθεια!!πως γινεται να ειμαι ταυτοχρονα παιδι και μελαγχολικη και απαισιοδοξη και μοναχικη?η παρανοια σε ολο της το μεγαλειο!!τι να πω!!ισως εσυ καταλαβεις αλλα δε θα μαθω ποτε!να σου πω παντως οτι και εγω μιλαω μονη μου σαν κι εσενα..τωρα στον φανταστικο μου φιλο?σε εσενα?σε εμενα?δεν εχω αποφασισει.... μπουφ,μπουφ,μπουφ α μπε μπα μπλομ....αααχχχ!!

καληνυχτα σε ολο τον κοσμο που βλεπουμε και κυριως σε αυτον που δε βλεπουμε...

και ονειρα γλυκα

μου ευχομαι..γεματα με εσενα!

ΑΝ Μ'ΑΓΑΠΑΣ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Αν μ' αγαπάς...

θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί
οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή
Αν μ' αγαπάς...
δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς.
Θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Μα αν όλα αυτά που μοιάζουν όνειρα τρελά
γίνουν μια κραυγή..
αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δε θα 'ρθει
θα 'ναι χαμός θα σκοτεινιάσει όλο το φως θα σβηστεί...
ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσ' εσύ μόνο εσύ
Αν μ' αγαπάς...
δε θα 'χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά
με το βοριά και με τ' αστέρια της νυχτιάς συντροφιά
Αν μ' αγαπάς...
με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Αν μ' αγαπάς...δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Αν μ' αγαπάς...
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς μόνο αν μ' αγαπάς
Αν μ' αγαπάς...δεν θα 'χει σύνορα για μας μόνο αν μ' αγαπάς...

ααααααααχχχχχχχχχ ποσο μου φτιαχνει τη διαθεση αυτο το κομματι,αυτη η φωνη,αυτα τα λογια,αυτη η μουσικη...αυτα τα λεπτα!!!

Λαμψη στο βοσπορο...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Αυτες τις μερες σε σκεφτομαι ακομα πιο εντονα...που να εισαι?πως?αληθεια αισθανεσαι το ιδιο μονος,συνηθισες ή εχεις παρεα?περασα να σου ριξω μια ματια και να σου αφησω μια λαμψη στο βοσπορο(ξερεις σαν αυτη της πολιτικης κουζινας-απο τις πολυ αγαπημενες μου ταινιες,βλεπεις η φλεβα..-) για συντροφια αυτες τις μελαγχολικες μερες...αναρωτιεμαι πως θα ηταν να ησουν εδω και φετος!μαλλον οχι.. αναρωτιεμαι αν ισχυει αυτο που ειχες πει καποια φορα..."αν δεν κοιτας εκει που θες να πας,θα πας εκει που κοιτας!"αν κοιταξουμε και οι δυο αυτην τη λαμψη λες να χορεψουμε αγκαλια?...

καληνυχτα οπου κι αν βρισκεσαι μικρε πριγκιπα...

Ο ανθρωπος του καβου ή εσυ...?

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του

μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του

Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια

μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά

Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του

πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του

Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα

ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα

Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή

να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα

για μοναδική μου φίλη την εκράτησα

Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ

μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.

Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή

να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή

Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του

που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του

Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε

νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε.

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή

Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται

το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται

Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα

απ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα

Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι

μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή...

καθε φορα που το ακουω εχω ενα χαμογελο νοσταλγικο..σε καθε λεξη εισαι εσυ...πως γινεται ενα τραγουδι να σε ζωγραφιζει τοσο πολυ?με τετοια ακριβεια...σε εχω ολοκαθαρα μπροστα μου...δεν περιγραφεται...τιποτα δεν ειναι ξενο...ετσι ακριβως σε εχω μεσα μου...αδικα?υπερβαλλω?μπορει...ειναι τοσο γλυκοπικρο παραμυθι ομως..και ειναι δικο μου..αυτο δεν μπορεις να μου το στερησεις!

εχε το μαζι σου οπως εχω εγω εσενα...

Μονο να ηξερα...

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί
και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα,
θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα,
γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί
και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου,
πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”,
“συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις...

μερικες φορες δεν ειναι ο χρονος που δεν εχουμε αλλα ο φοβος να εκφραστουμε..η ευαλωτη θεση και η ευαισθητη πλευρα μας που δε θελουμε να δειξουμε...τα λογια που τρεμουμε μηπως ακουστουν απλα "λογια"και η αντιδραση του προσωπου απεναντι μας!

αχχ!!μακαρι να ηξερα..μονο να ηξερα τι θα γινει..ισως ολα να ηταν αλλιως..ισως να φροντιζαμε να αλλαξουν οι ευκαιριες και τα δεδομενα..ισως κι εσυ να σε υπολογιζες λιγο παραπανω...ισως..ισως..

εγω ακομα κι ετσι σε ευχαριστω ακομα...για οσα δεν εμαθες κ δε φανταστηκες οτι μου προσφερες!

Η ζωη ειναι ενα ταξιδι...γινεται καλυτερα σε μια μοτοσικλετα...

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας….
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει……
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε…..
Αν τόσες φορές, παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας………….
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα………………
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή ξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι…… μπορεί και να τα ξέραμε αλλά μας έφαγε η ουτοπία. Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας, για λίγες γουλιές παρηγοριάς……………..
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι………. Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες…………..
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής……. Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις. Μα εντελώς το αψηφήσαμε! Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός –δεν μπορεί, πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας- έχωσε στις αποσκευές μας, τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά. Έτσι….. γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του... αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση… ο υπερβάλλων ζήλος…. Η περιττή γενναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας… ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση…. Πόσος χαμένος χρόνος αλήθεια!
Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ’ αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας με ένα σουγιά…….. λέγαμε αποκλείεται! Άλλη είναι η πρόθεσή του.
Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας πέρα από τα όριά της……….
Αν δεν κάναμε τον κλόουν, με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρης και να ξεχάσει τον καημό της……
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες……….
Αν…….. αν……….. αν ήταν όλα αλλιώς! Άντε καλέ!
Μα τότε πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι όπως έγιναν. Χαλάλι.. είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο είπα: εντάξει, θα αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί.
Τελικά σκέφτομαι – προς το παρόν δηλαδή, γιατί πάντα το ψάχνω- πως επανάσταση είναι, να ‘χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά. Να επιμένεις, να αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.

το βρηκα χαζευοντας στο internet και σκεφτηκα ποσο αληθινο κ ουσιαστικο κειμενο...ετσι θελω να επιστρεψω σε αυτο το ταξιδι εδω...μου ελειψε πολυ τοσον καιρο που αναγκαστηκα να μεινω μακρια του...αλλα η τεχνολογια εχει κ τα κακα της..

να'μαι παλι λοιπον διπλα σου με ενα χαμογελο..για να συνεχιζω να μοιραζομαι μαζι σου κ να μειωνω την αποσταση!!

καλη εβδομαδα σε ολους....

ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ!

Σκορπίζουν
των δακρύων οι μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη και παρόν ψάχνουν να κρυφτούν
από τη διαύγειά τους.
Αραιά και πού καμιά τουφεκιά
πότε από κείνο το ευκρινές
χαράκωμα η λύπη πότε από αμυδρότερο.
Στρατηγική να δείξει τάχα
ότι έρχονται ενισχύσεις.
Ας παραδοθεί.
Έχει σχεδόν επικρατήσει η φωτογραφία σου.
Εξαπλώθηκε όπου βρήκε άμαχη επιφάνεια
αποδεκατισμένη αίσθηση πρόθυμη για γαλήνη.
Ανεμίζει στων βλεμμάτων τα υψώματα
όχι σαν έθιμο αδρανές μελαγχολικό
μα ως γενναίος συκοφάντης της απώλειάς σου.
Μέρα τη μέρα πείθει πως τίποτα δεν άλλαξε
ότι ήσουν πάντα έτσι,από χαρτί
εκ γενετής φωτογραφία σε συνάντησα
ανέκαθεν πως έτσι σ'αγαπούσα γυρολόγα
από εικόνα σε απεικόνιση
κι από απεικόνιση σε εικόνα σου αρκέστηκα.
Μνήμη και παρόν πρέπει να κρυφτούν
από τη διαύγειά τους.
Αραιά και πού καμιά τουφεκιά αμυδρή
μαρτυρία υπέρ σου η λύπη
ας παραδοθεί.

Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε
είναι η απουσία μας...

κικη δημουλα...

Η ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Η ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ...

Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε

στην κουπαστή.

Το χρόνο αφήστε καινούρια ψέματα

να φανταστεί.

Είναι μια νύχτα

μια τρελή βραδιά

που λάμπουν τ' άστρα

λάμπει κι η καρδιά

και κάπου απέναντι

είναι το νησί που 'χει κοράλλια

κι η αμμουδιά χρυσή

κι αυτό τ' αγέρι πως

γλυστραει σα χελι πως

και φέρνει σήμερα

μια τέτοια χιμαίρα

ξανά στο φως.

Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε

στην κουπαστή.

Το χρόνο αφήστε

καινούρια ψέματανα φανταστεί

και τι μας νοιάζει πια

αφού η νύχτα πήρε τα κουπιά

τα μάτια κλείστε

και δώστε στ' όνειρο,

τρελά φιλιά...

αρκει να κλεισω τα ματια..και ταξιδευω...οπου γαληνευω!

ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ...

Όλες του κόσμου οι Κυριακές

λάμπουν στο πρόσωπό σου...

Τι χρώματα, τι μουσικές

μες στο χαμογελό σου!

Σαν τη φωτιά είσαι ζεστός,

είσαι ο ίδιος ο Χριστός,

ένας Χριστός της γειτονιάς,

που ξέρει τι θα πει χιονιάς...

Τι όμορφο να σ'αγαπώ

και να σε καρτεράω,

να σου γλυκαίνω τον καημό,

να σε παρηγοράω

Σαν τη φωτιά είσαι ζεστός,

είσαι ο ίδιος ο Χριστός,

ένας Χριστός της γειτονιάς,

που ξέρει τι θα πει χιονιάς...

καθε φορα σε ο,τι κι αν την ακουω ανατριχιαζω..με κατακτα κ μου δημιουργει τις πιο δυνατες εικονες...αυτο ειδικα ηταν το πρωτο που αγαπησα κ εμαθα..ακομα μου φερνει δακρυα..ειναι η μουσικη?ειναι τα λογια?ή η φωνη?δε ξερω κ δε με νοιαζει κ πολυ..ειναι απο τα πολυ λατρεμενα...κ ξερω πως το θελεις κι εσυ για παρεουλα...

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ!

Τώρα θα κοιτάζεις μία θάλασσα.
Η διάθεση να σε εντοπίσω

στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών

έτσι σε βρίσκει:

πικρή παραθαλάσσια αοριστία.
Εκεί δεν έχει ακόμα νυχτώσει

κι ας νύχτωσε τόσο εδώ

των τόπων οι κρίσιμες ώρες

σπάνια συμπίπτουν.

Κάτι σαν φώς και ούτε φώς,

η ώρα του εαυτού σου έχει πέσει.
Χορεύουν φύκια

κάτω απ το τζάμι του νερού.

Τα ρηχά, έχουν κι αυτά

τα βάσανά τους και τα γλέντια τους.
Τώρα θα έχουν λύσει τα μαλλιά τους

οι αγνές ησυχίες τριγύρω

με τη σιωπή σου θα τις κάνεις

γυναίκες σου εκπληρωμένες.

Ξαπλώνουν δίπλα σου.

Η σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στον αέρα

κι ανεβαίνει. Σε κρατάει στο ράμφος της.

Που ξέρω εγώ τα ευαίσθητα σημεία του πελάγους

για να σε καταλάβω;
Θα κοιτάζεις μία έρημη θάλασσα.

Το βλέμμα σου δεν παραλλάζει

από πλαγιά που γλυκά

και με ανακούφιση σκουραίνει

κατρακυλώντας μες στην απομάκρυνση.

Αναπνέεις με το στέρνο των μακρινών ηρεμιών,

που έχω γι αυτές διαβάσει

στους πολύτομους κόπους που έδεσα.

Σ' ένα αβαθή σου στεναγμό βούλιαξε ένα βαπόρι.

Δεν θα ήτανε βαπόρι. Θα ήτανε σκιάχτρο

στα υγρά περβόλια της φυγής

να μην πηγαίνουν οι διαθέσεις

να την τσιμπολογάνε.
Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα,

η κίνηση του πλάτους,

φθάνει στα πόδια σου αφρός,

ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα.

Τούς σκάει ένα φιλί και ξεμεθάει.
Τώρα, θα σου έχουν πει ό,τι είχαν να σου πουν

Οι αναδιπλώσεις των κυμάτων

και θα επιστρέφεις κάπου.

Θα παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,

μία άλλη άπλα,

αλλού γυμνή κι αλλού ντυμένη με βλάστηση.
Η σκέψη σου, μετά από τόση θάλασσα,

κατέβηκε από γλάρος,

βάζει το δέρμα της προσαρμογής και χάνεται.

Όπου είναι θάμνος, πράσινη

όπου σκοτεινό, σκοτεινή.

Εκεί που οι καλαμιές σπέρνουν ψιθύρους,

ψιθυριστή,

όπου περνάει ρίζα, ριζωμένη

όπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα

κι όπου δαγκώνει η πέτρα, πέτρινη.

Στην ψυχή σου δεν φθάνει κανείς

ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης.

Αυτό το δισκίο,

το ακουμπισμένο στο μαύρο ατμοσφαιρικό τραπέζι,

πού το περνάς κι εσύ, όπως κι οι άλλοι, για φεγγάρι,

ασ' το, δεν είναι φεγγάρι.

Είναι το βραδινό μου χάπι

το ψυχοτρόπο...

κικη δημουλα...

μετα απο τετοιο εργο τεχνης..τι μπορεις να πεις για να ευχαριστησεις τον δημιουργο...?τα λογια ειναι φτωχα...ποσα συναισθηματα...

στα στελνω ολα..

ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ!

Επεκτείνομαι καὶ βιώνω

παράνομα

σε περιοχες που σαν υπαρκτὲς

δεν παραδέχονται οι άλλοι.

Εκει σταματώ και εκθέτω

τον καταδιωγμένο κόσμο μου,

εκεί τον αναπαράγω

με πικρά κι απειθάρχητα μέσα,

εκεί τον αναθέτω

σ᾿ έναν ήλιο

χωρὶς σχήμα, χωρὶς φως,

αμετακίνητο,

προσωπικό μου.

Εκεί συμβαίνω.
Κάποτε, όμως,

παύει αυτό.

Και συστέλλομαι,

κι επανέρχομαι βίαια

(προς καθησυχασμόν)

στη νόμιμη και παραδεκτή

περιοχή

στην εγκόσμια πίκρα.

Και διαψεύδομαι...
κικη δημουλα...

ΔΩΣ'ΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

επιτελους βρηκα τροπο να σου στειλω για συντροφια οσα αγαπουσες κ οσα λατρευω...για να μην εισαι μονος κ για να ερχομαι λιγο πιο κοντα σου!!

ΔΩΣ'ΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

Δώσ'μου μια μέρα

Να κατοικήσω στα μάτια σου

Δώσ'μου μια νύχτα να παραδώσω ψυχή

Σαν τον αγέρα

Σφυρίζω στα μονοπάτια σου

Τη μοναξιά μου δεν την ξεπλένει η βροχή

Αχ πουλάκι μου στο λέω

Καταστράφηκα

Δίχως τη δική σου αγάπη

Μα στη δίνη του μυαλού μου

Αντιστάθηκα

Μη σε χάσω και χαθώ

Δώσ'μου ένα δρόμο

Να περπατήσουν τα πάθη μου

Να βρουν τη χώρα

Που τα όνειρά σου κρατάς

Γίνε ποτάμι

Να παρασύρεις τα λάθη μου

Κι αν θες να φύγεις

Θα γίνω δρόμος να πας...

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ!

Χαμένα πανε εντελως τα λόγια των δακρύων.

Ὅταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει

-εχει μεγάλη πείρα ο χαμός-.

Τώρα πρέπει να σταθουμε στο πλευρό του ανώφελου.

Σιγά σιγά να ξαναβρει το λέγειν της η μνήμη

να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωϊας σε ό,τι έχει πεθάνει.
Ας σταθουμε στο πλευρό ετούτης της μικρης φωτογραφίας

που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:

νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι

ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.

Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;

Θα μου πεις

και που δεν ήταν τότε θάλασσα...

κικη δημουλα...

Η πυξιδα θα δειχνει παντα το ιδιο σημειο αναφορας...

Ναι μου αρεσει η πυξιδα της ζωης μου να εχει μια σταθερα..ενα σημειο αναφορας..ενα καταφυγιο..οπως κι εσενα απο οτι εμαθα!χαθηκα..ισως να ειμαι ακομα χαμενη..δε ξερω τι αισθανομαι ουτε ειμαι σε θεση να τα βαλω σε ταξη και να σου μιλησω...σε σκεφτομαι ακομα..θα ηθελα να εισαι εδω κι ας εμενα μακρια να σε παρακολουθω,ας μη σου ελεγα ποτε οσα σου εχω πει μεσα απο αυτο το ταξιδι,ομως ακομα και ετσι εχω την αισθηση πως εισαι καπου γυρω κ ξερεις ακριβως τι συνεβει,πως ειμαι..μονο που δε ξερω πως εισαι εσυ!δε θελω αποψε να μελαγχολησω περισσοτερο..περασα να κανω αυτο το ταξιδι λιγο ωραιοτερο..να το κανω πιο δικο μας..γιατι οπως ειπε κ ο pablo neruda:"αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά..."κ δε θελω να πεθανει τιποτα απο αυτο το μυστικο..τουλαχιστον αυτο ειναι στο δικο μου χερι...ζωγραφιζω λοιπον ενα χαμογελο,σε φερνω διπλα μου και ξεχνιεμαι ψαχνοντας τροπους να ομορφυνω και να ζεστανω το ησυχαστηριο μας!!
να εισαι ηρεμος θελω μονο...ααα!και περνα επιτελους καμια βολτα απο το ονειρο μου να μου πεις αν εισαι ευτυχισμενος...εχεις αργησει!

ps:καθε προταση σας θα ειναι ευπροσδεκτη..εξαλλου συνταξιδιωτες ειστε...τις κρυφες μου σκεψεις μοιραζομαι..θα χαρω να συμμετεχετε σε αυτη τη μικρη χαρα της διακοσμησης!!

...............................

ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ...

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου

Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια

Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου

γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο

κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία

Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο

και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια...

Τι μας εγραψε η "μοιρα" ποιος το ξερει?...

Ματια μου μεγαλα,ματια μελαγχολικα-που λεει και η αγαπημενη μας-κι αλλοι στιχοι εχουν στοιχειωσει το μυαλο.."ολα επρεπε να'ρθουνε καθως ηρθαν...ετσι οπως εχωριζαμε τα βραδια, για παντα να χαθουνε τοσοι φιλοι...ολα επρεπε να γινουν. μονο η νυχτα δεν επρεπε γλυκια ετσι τωρα να 'ναι, να παιζουνε τ' αστερια εκει σαν ματια και σαν να μου γελανε... "(καρυωτακης)...ξερεις ο μονος λογος που γνωρισα και αγαπησα καποιες φορες αυτον τον ποιητη ηταν δυο καταγαλανες θαλασσες που καποτε με κοιτουσαν μεσα στα ματια...αυτην την εικονα εχω παντα οταν τον διαβαζω...δε ξερω τι να σου πω για να μην καταντησω γραφικη...περασα μονο να σου αφησω μια συγγνωμη για το χθεσινο μου ξεσπασμα..για τουτη την τρικυμια που ταραξε το ταξιδι μας..εδω ομως ειναι το καταφυγιο μου και θελω να σου μιλαω για πολλα..θα ηθελα να το κανω αλλιως..καποιος ομως σε παραμυθιασε κ βιαστηκες πολυ να φυγεις..κακο timing που λενε..βεβαια υποθετω θα με καταλαβαινες...αυτο που ποτε δε θα μαθω αν και θα ηθελα παρα πολυ ειναι ποια θα ηταν τα λογια σου...η "συμβουλη"σου..πως θα ηταν η αγκαλια σου και η χροια της φωνης σου οσο θα σου ελεγα ολα οσα εγιναν...το αγγιγμα σου,το βλεμμα σου..πιστευω βαθεια πως θα καταφερνες να με ηρεμησεις..λιγοι εχουν τετοια επιδραση πανω μου...και τι ειρωνεια ε?δεν ειχα ουτε εναν πλαι μου...οταν καταφερνω να σκεφτω τι ειπωθηκε,αμεσως ερχομαι κοντα σου και λεω..πως θα αντιδρουσες εσυ αραγε?ειπα και στη Ν. χθες..εχω πολλους λογους να μην ειμαι καλα αυτην την μεταβατικη περιοδο..δεν εχω τη ζωη που ονειρευομαι και επειδη ειμαι σιγουρη πως θα μου ελεγες:"τοτε αλλαξε την και κανε οτι σε γεμιζει..οτι λεει η καρδια σου.."πρεπει να βρω τροπους να το κανω..αλλα ολο αυτο ειναι απο μονο του ψυχοφθορο..και το τελευταιο γεγονος με τσακισε...με εφερε πισω..και δε θελω και πολυ να μου φορτωσω λαθη και να μου καταλογισω ευθυνες...

ααα!ναι εχεις δικιο..υπαρχει και το αλλο που λεει:"αν ειναι να'ρθει θε να΄ρθει ..κλειστα ολα να΄ναι...αν ειναι να΄ρθει θε να'ρθει αλλιως θα προσπερασει..δεν οφελει να καρτερας ορθιος στην πορτα του σπιτιου..."(ουρανης)

δεν εχω αποφασισει αν συμφωνω με τα παντα σε αυτο το λατρεμενο ποιημα...ακομα..

υπνος να'ρθει στα ματια σου και στη καρδια σου ειρηνη..

φωτεινο μου γελιο..

Τι σου χρωσταω ρε?λυπαμαι...

Ξερεις κατι ρε?εισαι ελεεινος ειλικρινα...18 χρονια,απο το νηπιαγωγειο να σε εχω σαν αδερφο...να δεχομαι τις παραξενιες σου και τα κομπλεξ σου και να στα συγχωρω ολα..να μην τα ξεχνω αλλα να μην στα χτυπαω ποτε..να τα δεχομαι επειδη μεγαλωσαμε παρεακι,εμεις οι 4...να λεω ετσι ΕΙΝΑΙ.. ουτε εσυ εισαι τελεια...δε μου αρεσει να βγαζω ανθρωπους απο τη ζωη μου γιατι δεν τους βαζω ευκολα...και εισαι τοσο...τοσο...χυδαιος που με αναγκαζεις με τετοιο τροπο να το κανω..δε σεβαστηκες τιποτα,δεν εκτιμησες τιποτα και οτι περασαμε δεν ειχε σημασια για εσενα..δεν καταλαβες τιποτα τοσα χρονια..δεν αφησες χαραμαδα ουτε χαρη στη σχεση που εχουν οι οικογενειες μας μετα απο τοσα χρονια...τα σπιτια που μεγαλωσαμε...τιποτα..δε ξερω αν ποτε θα στα πω αυτα αλλα εχω φτασει σε τετοιο σημειο που αν δεν ουρλιαξω θα σκασω και επειδη ειναι ξημερωματα πρεπει να βρω εναλλακτικη...δεν καταλαβα και δε θυμαμαι πως ξεκινησαν ολα..ομως αν το λαθος ηταν δικο μου επρεπε να μου το πεις..εγω ηρθα και σου λεω προσεχε κανεις αυτο..και μου λες δεν το καταλαβα..νομιζα..μου ειπαν..και σου λεω ωραια αλλα δεν ισχυουν και προχωρησαμε..απο τοτε μου εχωσες την αμφιβολια..εδω και 2 χρονια..οτι και που τα ειπαμε δεν τα καταλαβες..ενιωθα οτι η φιλια δε σημαινει και για τους 2 το ιδιο..εσυ ηθελες κολλητους αυτους που ησουν καθε μερα μαζι..εγω ηθελα οι φιλοι μου να με υποστηριζουν κ οταν ακουν κατι ασχημο να με υπερασπιζονται και ειδικα οταν δεν ειμαι μπροστα οχι να συμφωνουν και να λενε μαλλον ετσι ειναι για να μου το λενε...μεγαλωσαμε μαζι βρε μαλακα...τι αλλο θες για να με μαθεις?αλλα δεν ειπα και δε σου εδειξα τιποτα..σου ειχα ξεκαθαρισει απο την αρχη...εγω με αυτους δε θελω να ειμαι φιλη..στη παρεα ενταξει αφου ειστε και εσεις να κανουμε χαβαλε αλλα μεχρι εκει..δε σου επεβαλα κατι..πριν κατι μηνες παλι το ιδιο σκηνικο...εσυ παλι "θυμα" αλλης "φιλης" σου που σε τραβηξε γιατι εχει προβληματα μαζι μας..λες και εσυ δεν εχεις μυαλο..και οτι σου λενε κανεις..εσυ ποτε δεν εκανες και δεν ελεγες τιποτα και σε εβαζαν οι αλλοι στη μεση και δεν το αντεχες ε?καυμενακι μου..να σε λυπηθουμε κιολας...ειπαμε να βρεθουμε για δευτερη φορα να το λυσουμε το θεματακι της φιλης σου...μετα απο το σκηνικο στο σπιτι της που υποτιθεται σε αναγκασαν να μη μας το πεις και να μας πεις ξανα ψεμματα και αισθανοσουν και τυψεις..και αντι να εμφανιστειτε σαν ωριμοι ανθρωποι η μια εξαφανιζεται για δευτερη φορα και την ψαχνουμε μεχρι τις 3 το ξημερωμα και εσυ δε μπορεις να αναβαλεις ενα γαμωκαφε-να οι δικες σου προτεραιοτητες που πιπιλαγες σα καραμελα- γιατι ειχες κανονισει και μας ερχεσαι -αφου μας εχει οδηγησει στην παρανοια με το στιλακι το "χαλαρωσε,καποια στιγμη θα τα πουμε ωωω"-στις 2 το χαραμα και λες απαθεστατα "ε,πως κανετε ετσι..δεν ηρθα?"τι λες ρε γελοιε?συγγνωμη που επινες καφε απο τις 9 και μας εκανες την τιμη..και το κανουμε γαργαρα και καθομαστε..σου λεμε η φιλη σου κανει παλι την παπια και εσυ,ο "κολλητος" της που δεν εχεις προβλημα μαζι της τη θαβεις κανονικοτατα και λες"παλι?,μα τι μαλακο που ειναι..και της ειπα πηγαινε..μην κανεις τα ιδια"θυμαμαι που ειμαστε τρεις κοπελες σε κατασταση σοκ..να μη ξερουμε αν πρεπει να φωναξουμε,να κλαψουμε ή να γελασουμε με τις μικροτητες σας..εκεινη τη νυχτα σου ειπα να πας και να της πεις καποια πραγματα και οτι θελω να μαθω την απαντηση της -αφου δε θελει να μας τη δωσει προσωπο με προσωπο-και να ερθεις να μου πεις ο,τι θα λεγατε..επειδη ποτε δεν της εδωσα το δικαιωμα να με δουλευει και να με κοροιδευει μεσα στα μουτρα μου με τον καθενα λες και εγω ειμαι 5 χρονων και δε θα μαθω τα ψεμματα της..δεν ειχες την ελαχιστη ευγενεια-μετα απο τοσα χρονια-να ερθεις και να μου πεις εγινε αυτο και αυτο...το αφηνουμε στην ακρη και αποφασιζουμε οτι ισως ειναι καλυτερο για να μη χασουμε τελειως τη μπαλα να αραιωσουμε...να συναντιομαστε εμεις που κ που...χωρις τους παρατρεχαμενους...απο τον οκτωβριο που εγιναν ολα αυτα μεχρι χθες μαθαιναμε απο τη δηθεν παρεα σου..οτι το θαψιμο για μας καλα κρατει..και μαλιστα εσυ μας τα εχεις και μαζεμενα και πολυ θες να μας τα χωσεις...δε ξερεις τι υπομονη θελει να μη σε παρουμε τηλεφωνο και να σου πουμε μην τολμησεις να μας ξαναπιασεις στο στομα σου ή αν ειναι καντο σε εμας..αλλα τη βρηκαμε γιατι βλεπεις εγω ετρεμα μηπως μια μερα σβησω τα τηλεφωνα σου και κανω πως δε σε ξερω..η ηλιθια!!αληθεια γιατι οταν βρισκομασταν μας αγκαλιαζες και μας ελεγες οτι σου λειψαμε και ησουν μεσα στην καλη χαρα?μαλλον γιατι εισαι παντα ειλικρινης και τα λες στη μουρη του αλλου εε?ξεραμε οτι σημερα θα εφευγες φανταρος και παιρνεις και λες πεμπτη να σας δω...τελεσιγραφο..κοψτε το λαιμο σας δηλαδη και ελατε...ναι ρε οχι απλα πεισμωσα..μου ηρθε να τα σπασω ολα..και λεω οχι κοριτσια πηγαιντε εσεις..τοσες μερες τι θα κανει δηλαδη και εμεις δικαιουμαστε λιγες ωρες το απογευμα της πεμπτης?...ελα ομως που ολο αυτο επρεπε να τελειωνει γιατι ηταν αρρωστο και ηθελε μαχαιρι...κερδισα προσκληση για θεατρο εκεινο το βραδυ και πηγαμε με τις αλλες 2...σου το λεμε και αντι για 9 το παμε το ραντεβου σου στις 11.30..και ερχομαι κ εγω...και αφου μας εσπασες τα νευρα στα τηλεφωνα για το που ειμαστε,ερχομαστε και σε βλεπουμε με τα μουτρα στο πατωμα λες και σου σκοτωσαμε τη μανα...και λες εγω φευγω...χουνερια δηλαδη ε?να τσακιστουμε να ερθουμε για να παρεις την ικανοποιηση να μας αφησεις μολις ερθουμε..αληθεια τοσο κουρασμενος ησουν επειδη επινες καφεδες απο τις 12 το μεσημερι ή επειδη αγορασες 3 λουκετακια?δε ξαναμιλαμε...και χθες σου στελνει η μια απο εμας καλη θητεια και επειδη καταλαβαμε οτι κατι εχεις θα μιλησουμε με την πρωτη σου αδεια...και μας αποτελειωνεις με εναν ανανδρο μονολογο σε παραληρημα μεσω msn..."τετοιες ωρες τετοια λογια,ντροπη και μονο ντροπη...ποιες νομιζουμε οτι ειμαστε..επειδη πηγαμε θεατρο και δε βγηκαμε μαζι σου την καθορισμενη σου ωρα..οτι δε δεχεσαι να κανεις αλλο τον μαλακα γιατι μας εχεις πολλα μαζεμενα και δε μπαινεις στον κοπο να μας τα πεις γιατι σου ειπανε και οι αλλοι οτι δεν αξιζουμε...οτι ειμαστε ξεφτιλισμενες και τσουλες...πως σου κανουμε κακο και εσυ παντα διπλα σου εχεις ανθρωπους που σε αγαπανε(το παντα σου να σου θυμησω ειναι η παρεα που εκανες τα τελευταια 4 χρονια ε?γιατι πριν δεν ηθελες να βλεπεις ανθρωπο εκτος απο εμας..δεν ηθελες αλλα παιδια για παρεα))..-ειναι οι ιδιοι που σε εμας σε βριζουν να ξερεις-και δε μας θες αλλο...πως πρεπει να παρεις οσκαρ γιατι επαιζες πολυ καλα τον χαζο τοσο καιρο και ανεχοσουν πολλα απο εμας...και αλλα τετοια χαριτωμενα"οσο τα διαβαζω πραγματικα θελω να σκισω τη σαρκα μου και να βγαλω καθε αναμνηση απο εσενα...μισω εμενα επειδη παρολ'αυτα δε μπορω να μισησω εσενα...πενθω μονο τα μυστικα που σου εμπιστευτηκα και τις ατελειωτες ωρες που σου αφιερωσα...που κοντεψω να χασω ανθρωπους σημαντικους απο διπλα μου για να υποστηριξω εσενα και να παρω το μερος σου ξεροντας πως εχεις αδικο,μονο και μονο γιατι ηθελα να μη διαλυθουμε..επειδη σε αγαπουσα και αγαπουσα ολα οσα περασαμε..με σιχαινομαι γιατι θελω να στα πω και ξερω πως θα το μετανιωσω μετα γιατι ακομα πιστευω η βλαμμενη οτι κατι απο ολα αυτα μπορει να σε πληγωσει και απο την αλλη θα μετανιωσω ακομα κι αν σωπασω και δε μαθεις τιποτα...με εχεις φερει σε αδιεξοδο...ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΑ να τα ξαναπερασω αυτα..τα επαθα στα 17 και ειπα οχι παλι...και ερχεσαι εσυ να μου ξαναθυμησεις οσα παλευω να μη θυμαμαι με παλιες δικες μου παρεες..με ποιο δικαιωμα ρε ξεφτιλα..γιατι?γιατι με μισεις ετσι?γιατι?γιατι πρεπει εγω να αισθανομαι οπως οταν χωρισα...ηξερες πως για τους φιλους μου μπορω να τσακωθω με ολους και τωρα καθομαι και πινω και κλαιω και με πιανει αυτος ο πονοκεφαλος που θελω να σπασω το κεφαλι μου και ξαγρυπναω γιατι ξερω πως δε θα ξεπερασω ποτε ολα αυτα...αμφιβαλλω για εμενα..μου δημιουργεις αλλες τοσες ανασφαλειες..λεω πως εχεις δικιο..πως ειμαι κακια και τσουλα για να το λες..δε θελω να σκεφτομαι και δεν μπορω να το αποβαλω...ειχα την ΑΠΑΙΤΗΣΗ αν σε πληγωσω να ερθεις και να μου πεις"μωρη μαλακισμενη,γιατι το κανεις αυτο?"σε εμενα...στα μουτρα μου...δεν εκανες ποτε τιποτα...τον καλουλη παντα...διπροσωπε...δε σε θελω ρε στη ζωη μου...πλεον..γιατι μου φορτωνεις τη χειροτερη σου παρουσια για μια ζωη?γιατι πρεπει να εκνευριζομαι που θυμαμαι?δε μπορεις να φανταστεις ποσο αντιφατικα συναισθηματα εχω...σιγουρα εκανα κι εγω λαθη αλλα που ειναι η δικη σου η φιλια και η αγαπη ρε?στο να μας κουτσομπολευεις με τους νεους σου φιλους?ετσι δειχνεις εσυ σε καποιον οτι τον νοιαζεσαι και θες να ειστε καλα μαζι?δε ξερω τι να σου πω,ποσα να σου πω...για να ηρεμησω λιγο και να μην παθω τιποτα..γιατι ξερεις καλα οτι αυτα ειναι τα πιο τρανταχτα...εχεις ενα μαγικο τροπο να προκαλεις ασχημες καταστασεις..εαν πιασουμε τα μικροπραγματα με βλεπω να ερχομαι στο στρατοπεδο και να φωναζω αλλα δεν αξιζεις και τοση σημασια..βλεπεις εισαι τοσο ανεγκεφαλος που θα νομιζεις οτι εισαι καποιος και θα το παρεις και πανω σου και μετα θα λες οτι σε παρακαλαμε κιολας..τοση ωρα και ακομα ειμαι ταραγμενη ρε γαμωτο με τα "μυαλα" που κουβαλας...επειδη ξερω τι πιστευεις και τι θα λες απο δω κ απο κει..δεν παλευεσαι με τιποτα..η τρελα και η ηλιθιοτητα δε νικιεται δε λενε?εε..αυτο!!

θελω μονο να μου δωθει η ευκαιρια να σε κοιταξω και να σου πω"καταφερες να με κανεις να σιχαινομαι 18 χρονια της ζωης μου..τα καλυτερα μου..τις αναμνησεις μου..τις πρωτες μου εμπειριες στη ζωη..."κριμα...

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!!!!!!!!ΚΑΛΗ ΘΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΖΩΗ!!!