Εσυ του πρωτου ονειρου μου γλυκυτατη πνοη...

Αγαπη...

Πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ σ' αγάπησα

πόσο πολύ σ' αγάπησα

ποτέ δε θα το μάθεις

Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή, απ' τη ζωή μου πέρασες

κι αλάργεψες κι εχάθης

καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις

κι αν δεν προσμένεις να με δεις

Κι εγώ πως θα ξανάρθεις, εσύ του πρώτου ονείρου μου

γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ, αιώνια θα το τραγουδώ

κι εσύ δε θα το μάθεις, πως οι στιγμές που μου 'δωσες

αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις...

Τον λενε,λεει,"ερωτα"!

Αποψε ηρθα να σου πω μονο πως χαρηκα που ειδα μια φιλη μου τοσο γεματη και χαρουμενη...το κουβαλουσε η αυρα της..φαινοταν στα ματια της,στον τροπο που μιλουσε...το ειχε τοσο αναγκη και τωρα ειναι ηρεμη και απλα ευτυχισμενη..μου μετεδωσε αυτο το χαμογελο που ειχε συνεχεια..και χαρηκα πολυ που βρηκε αυτο που εψαχνε..ισως μου εδωσε και μια ελπιδα??δε ξερω...οτι εστω και λιγοι ανθρωποι διαφερουν και αισθανονται οπως θα ηθελα κι εγω...αυτη τη νυχτα λοιπον θα ενιωθα κι εγω καλυτερα αν ηξερα πως ησουν εκει με καποιο τροπο διπλα μου...πως ξερεις ακριβως καθε μου σκεψη...πως ΥΠΑΡΧΕΙΣ...

τι παραξενο πραγμα η αγαπη!τι περιεργο πραγμα ο ερωτας!μπορει να σου δωσει φτερα απο το πουθενα..να σε παει πανω απο τα συννεφα..να γινεις παλι παιδι...θυμηθηκα παλι κατι που ειχα διαβασει..ειδες?μου το εχεις κανει συνηθεια!

ειμαι σιγουρη πως θα συμφωνησεις..αλλωστε με αυτο πορευτηκες..-με αυτο πορευομαι-με την αναλογη φραση της χαρουλας:"ερωτευτειτε με οποιοδηποτε τιμημα!"ακου:

"Την έχει αράξει άνετος και ωραίος μέσ' την ψυχή μου. Που και που ρίχνει κανέναν υπνάκο, έτσι για να κρατιέται, λέει,
δυνατός και ακμαίος. «Τι' σαι συ ρε παιδί μου;», τον ρώτησα, «Τι παριστάνεις μέσα μου;».
«Είμαι το χάπι για την αθανασία της ψυχής σου», έτσι μου' πε. «Δίνε», μου λέει, «δίνε με πάθος την ψυχή σου σ' ότι κάνεις.
Κοίτα τους ανθρώπους στα μάτια, άγγιξέ τους, αγάπα τους μέχρι να πονέσεις, αφέσου στο σωτήριο κλάμα σου..και μην φοβάσαι.
Η συγκίνηση είναι η περιουσία της ψυχής σου. Αυτή την κάνει αθάνατη». Αυτά μου'πε, αυτά σου λεω. Τον λένε λέει «έρωτα» και δεν είναι
ποτέ απών. Που και που μόνο ρίχνει κανέναν υπνάκο, έτσι για να κρατιέται δυνατός κι ακμαίος.."

-ετσι κι εσυ..την εχεις αραξει μεσα μου..μονο που δεν κοιμασαι ποτε..παντα σε σκεφτομαι..κριμα που δεν μπορεις πλεον να το μαθεις!-

σε αφηνω να ξεκουραστεις πητερ παν!!εγω παρα το χαμογελο που εχω ζωγραφισμενο για τη φιλη μου..οπως παντα βυθιζομαι στη μελαγχολια της φυσης μου,στις αναμνησεις που τις νοσταλγω καθε μερα περισσοτερο στο δικο σου μοναδικο και διαπεραστικο βλεμμα,σε καποια αλλα ματια που με εχουν φυλακισει και δε μπορω να αφησω πισω μου και στα λαθη που δε διορθωνονται...

ο χρονος ειναι ο χειροτερος γιατρος...(τρυπες)

καληνυχτα θα σου λεω μεχρι να ξημερωσει...

ΓΕΛΑ ΜΟΥ...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ΓΕΛΑ ΜΟΥ...

Πρώτη φορά στα μάτια σου το δάκρυ είδα,

κι ειλικρινά λυπήθηκα πολύ

τα μάτια σου μια παιδική ασπίδα

τα χασα και νιωσα μικρό παιδί

τα χασα και νιωσα μικρό παιδί

Γέλα μου όπως και χθες

Γέλα μου

στα μάτια σου δεν θέλω άλλα δάκρυα

Γέλα μου όπως και χθες

Γέλα μου

και πάρε με από δω

και πάρε με από δω

σ' άλλο πλανήτη σ'άλλη γη μακρυά!

Γέλα μου...

Είναι στιγμές που χάνομαι μαζί σου

χάνω τον χρόνο, δε τη νιώθω τη στιγμή

στο προσωπό σου βλέπω καποια θλίψη

σαν να την χάνεις μια για πάντα τη ζωή

σαν να την χάνεις μια για πάντα τη ζωή

Γέλα μου όπως και χθες

Γέλα μου

στα μάτια σου δεν θέλω άλλα δάκρυα

Γέλα μου όπως και χθες

Γέλα μου

και πάρε με από δω

και πάρε με από δω

σ' άλλο πλανήτη σ'άλλη γη μακρυά!

Γέλα μου...

απο τα ελαχιστα που μου αρεσαν τοσο σε αυτο το στυλ..απο μικρο παιδι το λατρευα και με εκανε να κλαιω και η μελωδια του και οι στιχοι του..που να φανταζομουν πως θα ερχοταν η στιγμη που θα ενιωθα τα λογια αυτα στο κορμι μου..να με κομματιαζουν..και να σε φερνουν οπως ολα γυρω μου ξανα και ξανα στο μυαλο..ειμαι σχεδον σιγουρη οτι αν το ηξερες θα το αγαπουσες και εσυ...αλλωστε σου ταιριαζει τοσο πολυ..

αα!να ξερεις πως τα ματια σου θα ειναι παντα μια παιδικη ασπιδα για εμενα κι ας τα εχασα..κι ας μη τα ξαναδω κι ας ειχαν αυτη τη θλιψη"σα να τη χανεις μια για παντα τη ζωη".....................................................................................................

Σου παραδινομαι..με τρελαινει η σκέψη σου..ακομα κ ετσι..

Νομιζω οτι θα επιστρεψω εδω,στην αγκαλια σου-αν και στην ουσια δεν εφυγα-και μην εχοντας λογια να σου περιγραψω αυτα που αισθανομαι θα σε αφησω να διαβασεις κατι που βρηκα και με αντιπροσωπευει απολυτα...εξαλλου απο οτι ξερω σου αρεσε αυτος ο τροπος επικοινωνιας...παντα εβρισκες το καταλληλο αποσπασμα απο βιβλιο,απο στιχο τραγουδιου,απο ποιημα που ταιριαζε σε μια κατασταση..δε χρειαζονταν πολλα λογια..αρκουσε μια φραση και τα ματια σου...ειναι τοσο διαφορετικος αυτος ο τροπος λοιπον και πιο αληθινος απο οποιονδηποτε αλλον..ειναι σαν ενα βλεμμα ισια και βαθια στα ματια του αλλου που αρκει για να διαβασεις την ψυχη του...δε βρισκω καταλληλες λεξεις εδω καιρο για να σου περιγραψω ακομα μια φορα τι εχω μεσα μου και επειδη δεν εχω διεξοδο ταξιδευω μαζι σου και αποψε για να στα πω με κατι στιχακια...θα μου πεις:"Η γλώσσα της καρδιάς δεν έχει ανάγκη από λέξεις για να εκφραστεί.
Είναι γραμμένη στα μάτια…"εχεις τοσο δικιο ψυχη μου..αλλα που εισαι για να διαβασεις τα ματια μου...μακαρι να ησουν εδω..ισως να ησουν ο μοναδικος που θα τα αποκρυπτογραφουσε..που θα εβρισκε το φαρμακο που θα με γιατρευε..αλλα τωρα τα παντα εχουν τελειωσει..γιατι επρεπε ολα να ερθουν καθως ηρθαν??γιατι να αργησω τοσο?γιατι να βιαστεις ετσι?

"Σαν να πήραν τέλος οι άνθρωποι και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί"

"Και την ώρα που κλαίμε τα μάτια κλείνουμε να φανταστούμε τι γραμμένο ακόμα απομένει κατακέφαλα να μας βρει,
αναστεναγμός ακούγεται άλλος,κι από κει που πηγάζουνε οι ραδώνες,μια δροσιά μυριστική με συνοδεία κιθάρας χύνεται".

"Τόσο δύσκολο,μα τόσο δύσκολο να ζήσεις.Και στον κόσμο της ψυχής ο πόνος μια περιοχή ακατοίκητη.Πού να μιλήσεις και τί να πεις.
Αλλού σκίζεται η ζωή κι αλλού στάζει το αίμα".

με ακους αραγε??μπορω να ελπιζω πως καποτε θα βρεθω καντα σου..ισως αυτο μου δωσει κουραγιο..ισως ετσι μου δωθει η ευκαιρια να επανορθωσω..να κερδισω το χαμενο χρονο που περασε χωρις να καταλαβω...να μεινω για παντα πλεον διπλα σου να σε κανω να γελασεις,να δεις ποσο σε αγαπουν πραγματικα,να πιστεψεις σε εσενα και να νιωσουμε ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ...δε θα σταματησω γαμωτο να το λεω..ειναι αδικο,αδικο..δεν επρεπε να τελειωσει ετσι..μπορει τα πρεπει να μην τα ηθελες αλλα εδω δεν επρεπε να ερθει ετσι η ζωη..δεν το αξιζες αυτο..νομιζω πως ειναι τοσο μα τοσο δυσκολο να ζησω οταν δεν εχω που να μιλησω και τι να πω πια,ναι...οταν ο πονος εχει εγκατασταθει σε ολη την ψυχη ειναι αφορητο να ξερω πως δεν υπαρχει ουτε η ελαχιστη ελπιδα...

συγχωρεσε με που σε παιδευω..ισως να μη θες πια να θυμασαι καν εμας τους ανθρωπους..αλλωστε δεν ηταν πολλοι αυτοι που σου σταθηκαν..ισα-ισα δεν επαψαν να σε ζηλευουν..και εκει που βρισκεσαι μαλλον θα ειναι πολυ καλυτερα..ομως εχω αναγκη να σε αισθανομαι μαζι μου και αφου μου το στερησαν καποιοι μενω σε αυτο το φανταστικο ταξιδι για να κρατηθω..για να ξεγελαω -χωρις βεβαια να τα καταφερνω-την τοσο εντονη παρουσια της απουσιας σου..

καλη σου νυχτα μικρε μου πριγκιπα..

τωρα το παραμυθι σου εχει πραγματοποιηθει..θα εισαι για παντα ο πητερ παν που ηθελες..μονο να μην εχεις αυτα τα μελαγχολικα ματια που εχω μεσα μου...εσυ εκει που πηγες να γελας μονο να γελας..για να φωτιζει ο κοσμος μου..εχω μεινει εγω πισω για να κλαιω για οσα σε πικραναν και σου στερησαν...

υπνος να΄ρθει στα ματια σου και στην καρδια σου ειρηνη...

Για μια ζωη και περισσοτερο...η δικη σου αλεπου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ
Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά ...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη ...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα ...
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ' ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα ...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! - Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε ...
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.

ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!

Ξεκινάμε ανάλαφροι καθώς η γύρη που ταξιδεύει στον άνεμο

Γρήγορα πέφτουμε στο χώμα ρίχνουμε ρίζες,

ρίχνουμε κλαδιά

γινόμαστε δέντρα που διψούν ουρανό

κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ' τη γη

Μας βρίσκουν τ' ατέλειωτα καλοκαίρια

τα μεγάλα κάματα.

Οι άνεμοι, τα νερά παίρνουν τα φύλλα μας.

Αργότερα πλακώνουν οι βαριές συννεφιές

μας τυραννούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες

Μα πάντα αντιστεκόμαστε,ορθωνόμαστε

πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα

Ωσότου, φτάνει ένας άνεμος παράξενος

-κανείς δε ξέρει πότε κι από που ξεκινά-

μας ρίχνει κάτωμ' όλες μας τις ρίζες στον αέρα.

Για λίγο ακόμα μες στη φυλλωσιά μας κάθεται κρυμμένο

-να πει μια τρίλια του στη νύχτα που έρχεται-ένα πουλί.
μελισσανθη...

ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ!
Κανείς δεν ξέρει την αληθινή ιστορία του Νάρκισσου

Ονειρευόταν την ομορφιά

Κι έσκυβε πάνω απ' το νερό

Να την γνωρίσει στο πρόσωπό του

Εβλεπε φύλλα κι ανταύγειες

Εναν ανάστροφο, υδάτινο ουρανό

Σκιές και λάμψεις απατηλές

Κι ονειρευόταν πάντα.Κάποτε τρόμαξε τόσο

Σαν είδε την ανάστροφή του εικόνα- μέσα σε κύκλο κλειστό

Βλέμμα ακίνητο, παγωμένο

Στο θάνατο δοσμένο, πρόσωπο παραμορφωμένο,

φαγωμένο από τη σήψη

Τον λύγισε τόσο βαθιά η απελπισία

Που πνίγηκε μες στο νερό

Σαν φάνηκε το απελπισμένο πρόσωπό του

Στο θάνατο ήτανε πράγματι ωραίο

Αλλιώτικα ζωντανό.

Γιατί όπως στα όνειρα και στους μύθους

Ολα μπορεί να κρύβουν μια διπλή σημασία

-κι ο θάνατος να σημαίνει ζωή-

Μες στην ψυχή μας, όπως στην ψυχή του κόσμου

Ολα καθρεφτίζονται ανάστροφα

Καθώς το δέντρο στο ποτάμι.
μελισσανθη...

Η πατριδα σου,οι μνημες σου,το ονειρο μου...

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!

Ητανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,

το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.

Σ' έστειλε ο πρώτος στα νερά να πας για να γραδάρεις,

μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανοι οι Χιλιάνοι

- 'Αγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή -

Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,

που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί.

Νερό καλάρει το fore peak, νερό και τα πανόλια

μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.

Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα

ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί;

Απάνου στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται

και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.

Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται

σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι

κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.

Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι

και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη

Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες "σ' αγαπώ".

Αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,

μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Depot...

νικος καββαδιας...

MAL DU DEPART!

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ

θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,

κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,

κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :

"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί

και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,

κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,

θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,

θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες...

νικος καββαδιας...

απο τον λατρεμενο μου καββαδια..ενα απο τα δυο ποιηματα που εμαθα απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου..αυτο και το μονογραμμα του ελυτη με σημαδεψαν και μου εδειξαν εναν αλλιωτικο δρομο..τον δρομο της ποιησης που μου κραταει συντροφια και με κανει καλυτερη..κυριως τωρα που λειπεις..και χαθηκε η ελπιδα..

ΑΝ ΑΚΟΥΣ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΑΝ ΑΚΟΥΣ...

Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό

αν ακούς στις μουσικές σου πετώ

φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές

μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,

στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί

Τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,

είναι η αγάπη απάτητη γη

Συλλαβίζω αρώματα σκιές

αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες

φτάνει ένα φιλί σου προσευχή

να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη

Μόνο τα σημάδια...

Για παντα ενας αληθινος πητερ παν!

Σημερα καταλαβα για μια ακομα φορα πως ησουν παντα ακριβως σαν το αγαπημενο σου παραμυθι..ενας μικρος πητερ παν!ενα μικρο παιδι που αρνιοταν πεισματικα να μεγαλωσει..που δεν ηθελε ποτε να χασει τη ψυχη του και τον τροπο που εβλεπε τον κοσμο..και τα καταφερες οσο κι αν πολλοι εβαλαν ολη τους την τεχνη να σε αλλαξουν και να σε κανουν "μεγαλο"σαν κι αυτους...τα καταφερες ..το βλεμμα σου εμεινε καθαρο και αγνο..η καρδια σου ζωντανη και ευαισθητη,ευκολος στοχος για καθε "σωστο" ενηλικα που αποφασιζε να σε εκμεταλλευτει με οποιοδηποτε τροπο..

τωρα εισαι ελευθερος να συνεχισεις να ζεις σαν ενας αλλος αληθινος πητερ παν αλλα γαμωτο,μακρια απο εμενα,απο ολους εμας..μακρια απο τον κοσμο που ξερουμε και βλεπουμε εμεις..το καλο-αν μπορω να το πω ετσι-ειναι οτι πια δεν εχουν κανενα τροπο να σε αγγιξουν,να σε πληγωσουν και να σε βλαψουν..(μακαρι δηλαδη να μην σε φτανουν-γιατι οι ανθρωποι δεν αλλαζουν-)

για μια ακομα φορα λοιπον ειδα ποσο μου λειπεις,ποσο χρειαζομαι αυτο που ησουν..εδω και αρκετο καιρο ζεις στη σκεψη μου..το εχεις δει αραγε?προχωραω με εσενα στο πλευρο μου..

ξερεις,πολλες φορες μου ερχεται στο μυαλο ενας στιχος:

"μα απο ολα περισσοτερο αυτο που με πειραζει ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω" με τρομαζει τοσο γιατι ωρες-ωρες νιωθω να συμβαινει..δε σε ξεχναω,ουτε σταματαει η αγαπη μου για εσενα-αντιθετως,ολο νομιζω οτι δε μπορει να μεγαλωσει αλλο και ολο με διαψευδεις ακομα και ετσι-ομως η απαισια καθημερινοτητα και οι ρυθμοι της με κανουν να συνειδητοποιω οτι η γη δε σταματαει να γυριζει οσο κι αν εφτασε η περιοδος που παρακαλαω για κατι τετοιο..με τρομαζει γιατι βλεπω οτι πορευομαι με αυτη την απουσια και υπαρχουν στιγμες που αισθανομαι οτι ετσι θα ειναι μια ζωη και απελπιζομαι και μονο στη σκεψη..εκεινες τις στιγμες λοιπον μεσα μου ουρλιαζει η αναγκη της παρουσιας σου..τοτε με μισω που ειμαι ανικανη να γυρισω το χρονο πισω να κερδισω λιγες στιγμες μαζι σου και να αλλαξω αυτο που ακολουθησε..

αμεσως μετα σκεφτομαι μια σου φραση για να πω μια ακομα φορα ποσο δικιο ειχες σε ολα..ειχες πει: " ο χρονος ειναι ο καλυτερος δασκαλος αλλα δυστυχως σκοτωνει τους μαθητες του" ακριβως... μου εδειξε ποση αναγκη σε ειχα,ποσο γεματη θα ημουν διπλα σου οταν ηταν πια πολυ αργα..μου επιβεβαιωσε οτι ηταν ουσιαστικα,αληθινα και απολυτως δικαιολογημενα οσα ενιωθε η ψυχη μου απο παλια χωρις να μου αφηνει περιθωρια να κερδισω το χαμενο χρονο..μου εδειξε γιατι τα ματια σου χαραχτηκαν μεσα μου και μου αφαιρεσε το δικαιωμα να τα ξαναδω!

μη φοβασαι ομως δε μπορει ουτε ο χρονος ουτε κανενας αλλος να μου στερησει το δικαιωμα να τα κραταω ζωντανα στην καρδια μου..εκει εχουν τη δικη τους θεση και τα ματια σου και η φωνη σου..ολη σου η υπαρξη..γι'αυτο γυριζω συνεχεια εδω......στην αγκαλια σου...

καληνυχτα μικρε μου πριγκιπα,χιλιες φορες καλη σου νυχτα γλυκε μου πητερ παν...

Ξημερωνει περιεργη μερα..γεματη με αναμνησεις και αυτη..γεματη με μια ατελειωτη και πελωρια επιθυμια να γυρισει ο χρονος πισω..οχι πολυ..λιγους μηνες..να προλαβω,να προλαβουμε οσοι μπορουσαμε να αλλαξουμε αυτο το θλιβερο και αδικο παρον που εχουμε να αντιμετωπισουμε..να σε κανουμε να πιστεψεις σε εσενα και στη δικη μας αγαπη..να καταφερω να παρω αυτη τη πικρα που καθρεφτιζοταν σε αυτα τα μοναδικα,εκφραστικα,αληθινα,μελαγχολικα και γεματα ματια που εχω συναντησει ποτε και ειναι ακομα τοσο ζωντανα μεσα μου..που δε ξεθωριαζουν καθολου γιατι ειναι ο φαρος της δικης μου ψυχης..το δικο μου μονοπατι..μια απο τις ελαχιστες αληθειες αυτης της ζωης που ομως ταξιδεψε νωρις γιατι αναζητουσε την ελευθερια..η μονη ελπιδα πλεον ειναι πως ισως καποτε βρεθουμε και με παρεις απο το χερι να ζησουμε οσα λαχταρουσα και δεν προλαβα εδω...η μονη ευχη?να βλεπεις απο καπου και να με τυλιγεις στην αγκαλια σου εστω και χωρις να το νιωθω..να εισαι παντοτε οδηγος μου..φυλακας αγγελος περισσοτερο της καρδια μου..σε παρακαλω να δινεις αξια και νοημα στην καθε αυγη μου με το χρωμα του ουρανου σου..

Συγχώρεσε την ελπίδα μου

Και όταν μιλάς πιο δυνατά

Μίλα μου γι' αγάπη

Λούσε τη φωνή σου στη φωνή μου
Η αιωνιότητα έχει δίκιο
Σ'αγκαλιάζω πιο ψηλά κι από τη θάλασσα

Και τα κύμματα ουρλιάζουν δίχως σταματημό
Ο ουρανός είναι τώρα το χρώμα μου

Μα η αυγή είναι πάντα δική σου!..

(σαρανταρης)

Some say love it is a razer that leaves your soul to blead...

-ειχες δικιο,αλλα τωρα πια..-

You're in the arms of an Angel.. may you find some comfort here ...

καλη σου νυχτα αστερακι..

Μακαρι να γινοταν η σκεψη παρουσια,θα ησουν διπλα μου χωρις αμφιβολια...

Ειναι το μονο που θα ευχομουν με ολη μου τη δυναμη...να γινοταν η σκεψη παρουσια..να ηξερες μοναχα ποσο πολυ με αγγιζει και με εκφραζει αυτη η φραση...θελω να πιστευω οτι απο καπου βλεπεις..πως βρισκεσαι σε ο,τι κι αν κανω,ο.τι κι αν σκεφτω,ο.τι κι αν πω...ισως να υπαρχουν ελαχιστες στιγμες που ξεχνιεμαι αλλα και παλι βρισκεις τροπο εσυ-δε ξερω πως το κανεις-και χωνεσαι εστω και σε μια μικρη γωνια του μυαλου μου...για την καρδια μου,δε χρειαζεται να σου πω..εκει εχεις κατοχυρωμενη μια τεραστια θεση..ειναι ειδικα για εσενα..στην πιο κρυφη και μοναχικη γωνια της και ψηλα να μην την αγγιζει κανεις..την κερδισες με την αξια σου και αυτο δεν αλλαζει..απο εκει δεν κουνιεσαι με τιποτα..θα εισαι ασφαλης και ζωντανος μεχρι το τελος..λυπαμαι αλλα σε εχω φυλακισει κι εγω...
το ποταμι της ζωης ,που ελεγες και εσυ λοιπον κυλαει και το ξερεις(νομιζω..ή εστω το βλεπεις) αυτο ομως δε με εμποδιζει να σε κουβαλαω στις νυχτες (και οχι μονο) απο εδω και περα-που λεει και η δημουλα-εξαλλου εσυ διαλεξες να μου αλλαξεις τη ζωη,δεν το αποφασισα εγω,εγινε απο μονο του και χωρις να το καταλαβω..
ειναι φορες που αισθανομαι τοσο εντονα πως εισαι εδω..παιχνιδια του μυαλου ή κατι αορατο αλλα υπαρκτο?..μακαρι να μου δωσεις μια απαντηση αν και ξερω πως δε γινεται..κανεις δεν εχει τη δυνατοτητα να το απαντησει αυτο..ή καλυτερα εχει..αλλα αργα..σιγουρα παντως δικη μου τεραστια αναγκη για να μπορεσω να αντεξω την εγχειρηση της ζωης....ΕΠΙΔΙΩΚΩ να κανω πραγματα που θα σε νιωσω τοσο διπλα μου...οπως χθες η συναυλια της αγαπημενης μας χαρουλας...αναβληθηκε δυο φορες αλλα τελικα εγινε η τελευταια..και εννοειται πως ημουν εκει..μαλλον κι εσυ με καποιο τροπο..ε??ισως να τα κανονισες εσυ ετσι...εγινε και για καλο σκοπο...διπλη χαρα..σημερα ο λακης λαζοπουλος και ο αγαπημενος σου(ενταξει μου αρεσει και εμενα πολυ)δημητρης μητροπανος...καθε τραγουδι λες και μιλουσε για εσενα...θα μου πεις..τελευταια και με ποιο δε με σκεφτεσαι κι εσυ?εχεις δικιο..σε ολα υπαρχει εστω και μια λεξη ή μια νοτα που σε θυμιζει...αλλα δε φταιω εγω...ειναι που τα ματια σου ακομα και απο τις φωτογραφιες λενε οτι με λογια δεν ειχες πει,δεν προλαβες τουλαχιστον να πεις σε εμενα..ειναι επειδη παντα -και τη λεω με σιγουρια αυτη τη λεξη-παντα θα υπαρχει αυτο το απωθυμενο,το γαμωτο και το γιατι?..γιατι να ερθουν ετσι τα πραγματα..γιατι να μην προλαβω..ποσο περισσοτερο θα σημαδευες το μονοπατι μου αν...με ποση δυναμη και ποσα πιο πολλα δακρυα θα σε αγαπουσα?ποσο αφανταστα θα πονουσα και θα ματωνα τωρα?μεχρι που θα εφτανε αυτο το παραπονο αυτος ο λυγμος αραγε??η φαντασια μου δε φτανει μεχρι εκει..με πειραζει παρα πολυ αυτο το ερωτημα και με εκνευριζει κιολας που δε θα μαθω ποτε -επισης τη λεω δυστυχως με σιγουρια και αυτη την καταραμενη λεξη-
δε ξερω ψυχη μου.. ισως ολα επρεπε να ερθουν καθως ηρθαν
Όλα έπρεπε να γίνουν.
Μόνο η νύχτα δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι,
να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σαν μάτια και σαν να μου γελάνε.(καρυωτακης)
ΕΠΡΕΠΕ..τι παει να πει αυτο?δεν τα γουσταρω τα πρεπει και δεν τα γουσταρες ουτε εσυ..γιατι λοιπον να γινει και αυτο?δε μιλας ε?σιωπη...η μοναδικη πιστη μου φιλη..η σιωπη και η μοναξια..δεν εχω παραπονο..αυτες δε με ξεχνουν οπως δεν ξεχνουσαν και εσενα...
α!!ξερεις αυτη τη φορα θελω να σε ευχαριστησω κιολας..εχω την αναγκη να το κανω γιατι βοηθησες να μην βουλιαξω εντελως,σε εσενα μιλουσα,εσυ βοηθησες ή μεσολαβησες,πως να το πω?...δεν αφησες να συμβει κι αλλο δυσαρεστο σε αυτη τη φαση μου..εκει εγινε το καλυτερο δυνατο..εκει...ισως γιατι ηξερες πως θα αισθανομουν σε αντιθετη περιπτωση ή πως ησουν εσυ σε αναλογη..σε ευχαριστω χιλιες φορες για αυτο........οπως κι αν εχει...δεν το ξεχνω..οπως δε ξεχνω και αυτο που εμαθα χθες..μοιαζει τοσο με οτι εγινε με εσενα,μαλλον..παλι κατι σε εφερε στο νου μου,ειδες?ενιωσα πολυ ασχημα και με κυκλωσε παλι η θλιψη και η αδικια..να σου ζητησω μια χαρη?να του κρατας συντροφια..ισως ετσι κανεις σας δεν ειναι μονος...και να μου δειξεις τον τροπο να σταθω πλαι σε εκεινους που εχουν αναγκη...
μαλλον σε ζαλισα αποψε ρωμαιε μου..λογοδιαρροια με επιασε..ειναι τοσα πολλα ομως που δεν εχω αλλο τροπο να τα μοιραστω μαζι σου..και δε θελω αλλον περα απο εσενα.μαλιστα μια μικρη προσπαθεια να το δειξω και στους γυρω μου την εκανα προσφατα και παλι ενιωσα οτι ησουν εκει και μου κρατουσες το χερι,χαρουμενος με αυτο που εβλεπες..
σε αφηνω γλυκε μου να ησυχασεις,να γαληνεψεις..εγω?εγω καλοκαιρια και χειμωνες περιμενω να φανεις...

Υ.Γ:επειδη ειναι το πρωτο πραγμα που σκεφτομαι παντα οταν σε θυμαμαι(συνεχως) θελω να στο πω,αν και στο εχω χιλιοφωναξει.....
Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε έχουν τρόπο και μου λένε για τον πόνο που πονούν...
ματια παραπονεμενα,ματια που εισαστε για μενα θαλασσες υπομονης...

θα ειμαι και αποψε στο ραντεβου μας..ελπιζω αποψε να φανεις...σε χρειαζομαι..
χιλιες φορες καλη σου νυχτα...μικρε μου πριγκιπα..

ΘΑΛΑΣΣΕΣ...

κωνσταντινα-ΘΑΛΑΣΣ...

ΘΑΛΑΣΣΕΣ...

Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες

και με ταξίδευες σαν το καράβι κι έλεγες :

θα σ’ αγαπώ με τα καλοκαίρια

με τρικυμίες και με βροχές

με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια

θα ονειρεύεσαι ότι θες

Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω απόψε να μεθύσω

τα καλοκαίρια πες μου πως μπορώ μονάχος μου να ζήσω

Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω απόψε να μεθύσω

σε μονοπάτι αδιάβατο θα βγω, θα βγω να σε ζητήσω

Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες

και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες :

θα σ’ αγαπώ, μη μου συννεφιάζεις

σαν αμαρτία και σαν γιορτή

μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις

ό,τι με λόγια δε σου ‘χω πει...

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ!

Αυτή τη μέρα
άφησε με να σου εμπιστευθώ την ιστορία μου:

Μελαγχολικός της ζωής άνεμος είμαι

που νυχτώθηκα και απόμεινα σε ένα χθες ανάλγητο.

Έλα λοιπόν, και με τα μάτια σου,

πού'ναι καταχνιά και ενάστρωση,

το σύθαμπο και το πρωί

σε μια αλλόκοτη σύγκλιση,

ανάστειλε τη νύχτα μου.

Ελα.

Κι ας είναι μοιραίο πως αργότερα,

όταν ανάμεσα μας θα αναδεύεται,

σε ανυπόφορη μεγέθυνση,

το μυστικό μας το αδυσώπητο

-πως σημερινοί είμαστε και ξένοι-

με τον υποβολέα της πίκρας μου

παμπάλαιο κατευόδιο θα απαγγείλω πάλι...

κικη δημουλα...

ΕΛΑΝΘΑΝΕ!

Οτι ήμουνα ενας άνθρωπος

Που όλο με σκυμμένο το κεφάλι

Με περπατάγανε οι δρόμοι ,αυτό πράχθηκε φανερά σας.

Σας το αφήνω .Επάνω του λοιπόν ,

Αποκεφαλίστε το,

Μοιράστε το σ΄ οσες υποτιμήσεις θέλετε

-πως γην και ύδωρ έδωσα σε φόβους και σήκωσε κεφάλι η ηττοπάθεια -,

ρίξτε το ολόκληρο σ'οσες αδιαφορίες σας κι άλλο πεινάνε ,

πετάξτε το σε δυό παλιογραμμούλες τύμβο.

Όμως πως σκύβοντας Ατένιζα ουρανό,

Αυτό δεν θα το αγγίξετε .

Επράχθηκε κρυφά σας

Το έκρυψα καλά

Στην ασφαλή του κεφαλιού μου

Τη λιμοκτόνα στάση .

Σκύβοντας ουρανό ατένιζα

Που εφτιαξα από πτώσεις .

Μαζεύοντας σπυρί σπυρί

Ο,τι δεν αφομοιωνε το ύψος.

Εζησα,

Τεντωμένο δίχτυ από κάτω ,

Να συγκρατώ ,να περισώζω

Λογής λογής διάττοντες αυτοκτόνους ,

Τα φωτεινά τους υπολείμματα ,

Εκεί που όλο και χάνει ύψος ,

Όλο και πιο πολύ αποχρυσώνεται

Της μολυβιας τους η κραυγή

Και λυπηρά απολεπταίνει η αιχμή

Της εξαφανισης τους.

Εζησα

Τεντωμένο δίχτυ από κάτω ,

Να σώζω λυπηρότητες ,

Κραυγών αποχρυσώσεις ,

Αιχμών τα φωτεινά υπολείμματα,

Εξαφανίσεων αιχμές .Εζησα ,

Συνταιριάζοντας τις πτώσεις

Με τις παράταιρες αιτίες τους,

Για να μην παει χαμένο το χαμένο.

Αυτό δεν θα τ'αγγίξετε

Είναι από εύφλεκτο εγώ

Θα με τινάξει όλη στον αέρα σας...

κικη δημουλα...

ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...

Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή

κι εγώ που σ’ έχασα και όλα σ’ τα ’χω δώσει

με κάτι ρέστους θα τη βγάλω ως την αυγή,

γιατί όποιος χάνει στη ζωή μπορεί να νιώσει.

Στέλιο μου, τα τραγούδια σου

απ’ την κασέτα ρίχ’ τα,

για μας που πρόδωσ’ η ζωή

δεν ξημερώνει Κυριακή,

δεν τελειώνει η νύχτα.

Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή,

τσιγάρο κι έσβησε στα χείλη το Σαββάτο.

Κι εμείς ακόμα στο ποτήρι μας σκυφτοι

λες και δεν πάει η ζωή μας παρακάτω...

ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ...

Για να με γνωρίσεις μες στο πλήθος

φόρεσα γαρύφαλλο στο στήθος

από μια γιορτή που μόλις τέλειωσε

μια γιορτή που δίστασες να πας

Κόκκινο γαρύφαλλο, κόκκινο γαρύφαλλο

πάνω στο πουκάμισο, στο μέρος της καρδιάς

Κόκκινο γαρύφαλλο, κόκκινο γαρύφαλλο

πάρ' το από το στήθος μου, ελπίδες να κρατάς

Ρώτησα χαμένη μες στο πλήθος

ποιος φοράει γαρύφαλλο στο στήθος

Κι ήρθα να το πάρω με τα χέρια μου

είναι αυτά τα χέρια που αγαπάς...

στη ψυχη σου δε φτανει κανεις ουτε δια ξηρας,ουτε δια θαλασσης...

Μεγαλη μερα η σημερινη ε?μαλλον κατι παρομοιο θα ελεγες αν σε εχω νιωσει αληθινα...σε εχω?ή μαλλον ετσι θα σου ελεγαν και εσυ θα απαντουσες:"σιγα τωρα..."δεν περιμενα ποτε οτι θα εφτανε τετοια μερα..να καθομαι και να σκαρωνω φανταστικες ιστοριες και διαλογους...ΠΟΤΕ...τι μεγαλη λεξη..οπως το παντα..κανεις δε ξερει ο χρονος τι θα φερει και οπως ελεγες:"Εχει σημασια να επιτρεπουμε στο πεπρωμενο να παρεμβαινει στη ζωη μας και να αποφασιζει τι ειναι καλυτερο για ολους.."βεβαια στη φαση που ειμαι και οπως εχει η συγκεκριμενη μη αναστρεψιμη κατασταση δε ξερω που ακριβως ειναι το καλυτερο για ολους..μαλλον εδω θα συμφωνουσες και εσυ οτι δεν υπαρχει...μονο μια καταραμενη στιγμη υπηρξε..και τωρα στοιχειωνει μονο εμας..εσυ μαλλον λυτρωθηκες..και ισως εδω να υπαρχει μια φωτεινη αχτιδα..στη δικη σου λυτρωση...αλλα παλι το σκοταδι ειναι ατελειωτο και πουθενα καποιος...τελικα ισχυει τοσο αυτο που διαβασα καπου.."εκτος απο τον εαυτο μας,δεν υπαρχει ψυχη για μια αξιολογη κουβεντα"...

Να επανελθω ομως στη μεγαλη μερα..στη μερα σου..ή μηπως εχεις αλλαξει πλεον μερα..τη βαρεθηκες οπως ολους τους γυρω σου και αφησες να στα γκρεμισουν ολα για να μπορεσεις να τα χτισεις αλλου απο την αρχη οπως ηθελες εσυ και μονο,χωρις νουθεσιες απο αλλους...αναρωτιεμαι τι θα εκανες αν ησουν εδω..πως θα αισθανοσουν?μονος ή με παρεα?σιγουρα θα μελαγχολουσες εστω και λιγο..ετσι ειναι η φυση μας..αχ,ψυχη μου δε νομιζω πως μπορω να βαλω σε σειρα τις σκεψεις μου..ολα ειναι μπερδεμενα εκει μεσα και τοσα πολλα που δεν τα σηκωνει το μυαλο..βλεπεις πιανουν τοσο χωρο τα αναπαντητα γιατι μου...μακαρι να με δεις και αν θελεις να προσπαθησεις να με γαληνεψεις ισως ετσι μπορεσω μολις ξημερωσει και αφου τηρησω την υποσχεση μου,να ερθω παλι και να σου κρατησω συντροφια και απο εδω..(αν και ξερεις πως εισαι συνεχεια διπλα μου)σε αυτο το πρωτο και τελευταιο ταξιδι που εφτιαξα για εμας τους δυο..αλλωστε εχουμε τοση θαλασσα μπροστα μας..(οπως λεει και η αγαπημενη μας δημουλα..)

τουτη η πικρα του χωρισμου...............

(επαψε να εχει μια γλυκα τοση αλλα εγω)

....................καληνυχτα θα σου λεω μεχρι να ξημερωσει...

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ!

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,μόνος,
στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθειαΜιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική
Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω απότούς καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά
Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τόΕξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς;
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς;
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς;
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς;
Είμ’εγώ,μ’ακούς;
Σ’αγαπώ,μ’ακούς;
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς;
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς;
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς;
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς;
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς;
Τών ανθρώπωνΚαί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς;
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς;
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς;
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς;
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς;
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους;
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς;
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς;
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς;
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς;
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς;
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς;
Μές στή μέση τής θάλασσαςΑπό τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς;
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς;
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλον,ποιός φωνάζει,ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς;
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς;

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό
Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι
Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά
Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης
Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνάτής θάλασσας
Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !
Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδίνεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερόκαι μισή
να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.

Να λοιπον που δεν εχω αλλο τροπο να εκφραστω!να που δεν αισθανομαι την ελευθερια να με φανερωσω σε καποιον απο τους γυρω μου..να πω και να δειξω αυτα που νιωθω...να ομως που ηρθε και αυτη η στιγμη που εφτασα στα ορια μου..που δεν υπαρχει πλεον καμια ελπιδα να βρεθω καποια στιγμη κοντα σου και ολη αυτη η πραγματικοτητα με πνιγει!μην εχοντας αλλο τροπο,αλλη εναλλακτικη διεξοδο ειπα αντι να τρεχω σε παραλιες(που δεν ειναι και ευκολο)και να βαζω γραμματα σε μπουκαλια με την τρελη ελπιδα οτι μπορει να βρεθουν στα χερια σου, να ερθω εδω και να σου λεω τις σκεψεις μου και τα συναισθηματα μου...ξερω πως δεν υπαρχει περιπτωση να λαβω απαντηση σου ακομα και να θελεις...αλλα αν δε με ξεγαλασω και λιγο δε θα περασει η ζωη..ισως ετσι να πιστευω οτι απο καπου βλεπεις,ακους,νιωθεις και ερχεσαι διπλα μου....σε εσενα λοιπον που αθελα σου και εν αγνοια σου με επλασες και με γεμισες με την ουσια της ζωης...με εκανες να δω καταματα ποια ειμαι και τι θελω μεσα απο τα δικα σου παθη,λαθη..μεσα απο τα δικα σου ματια και τις δικες σου εμπειριες...θα μου πεις..λιγο αργα τα συνειδητοποιησες ολα αυτα...εχεις τοσο δικιο,για αυτο με τιμωρω καθε μερα...αν και εσυ ξερω πως δε μου κρατας κακια..και ακομα και τωρα,ακομα και ετσι εισαι στον αερα που με αγγιζει και με κανεις ολο και καλυτερη,ολο και πιο ανθρωπινη,ολο και πιο αληθινη και ουσιαστικη...για να μπορω να λεω οτι εγω εζησα δεν υπηρξα απλως σε αυτον τον κοσμο!!!παντα ενα μερος μου θα ειναι μαζι σου....οπως λεει και ο λοιζος:''κι ετρεχα ξοπισω σου κι εγω για να με κοιταζεις...."παντα θα τρεχω με οποιο τροπο εχω τωρα πια.....σε αφηνω να γαληνεψεις..υπνος να'ρθει στα ματια σου και στην καρδια σου ειρηνη,υπνος κι ειρηνη θα'θελα για'σενα να'χα γινει...καληνυχτα,χιλιες φορες καλη σου νυχτα μικρε μου πριγκιπα...

Αlma libre...

κλεισ'τα ματια κι αφησου απλα να σε πανε τα ονειρα σου....

ελευθερη να'ναι η ψυχη μας!!....

.....κι ο,τι περασαμε πριν στη ζωη να'ναι η κρυφη δυναμη μας....