Επεκτείνομαι καὶ βιώνω
παράνομα
σε περιοχες που σαν υπαρκτὲς
δεν παραδέχονται οι άλλοι.
Εκει σταματώ και εκθέτω
τον καταδιωγμένο κόσμο μου,
εκεί τον αναπαράγω
με πικρά κι απειθάρχητα μέσα,
εκεί τον αναθέτω
σ᾿ έναν ήλιο
χωρὶς σχήμα, χωρὶς φως,
αμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Εκεί συμβαίνω.
Κάποτε, όμως,
Κάποτε, όμως,
παύει αυτό.
Και συστέλλομαι,
κι επανέρχομαι βίαια
(προς καθησυχασμόν)
στη νόμιμη και παραδεκτή
περιοχή
στην εγκόσμια πίκρα.
Και διαψεύδομαι...
κικη δημουλα...
