Η αγαπη δεν κοιταζει με τα ματια αλλα με την ψυχη...

"Η αγαπη δεν κοιταζει με τα ματια αλλα με την ψυχη"ειχε πει πριν αιωνες ο shakespeare..""οποιος αγαπαει,τυφλωνεται γι'αυτον που αγαπα"ειχε πει ακομα πιο πριν ο πλατωνας..και ναι ειχαν δικιο για την πραγματικη αγαπη..χθες μια φιλη μου,μου εστειλε μια συγκινητικη ιστορια και δε μπορουσα να μη στην αφησω εδω να τη διαβασεις..υποθετω πως θα σε αγγιζε και ισως να ηταν η αφορμη για μια ωραια κουβεντουλα..ξερεις αυτες που προβληματιζεσαι και ψαχνεις απαντησεις για τους ανθρωπους και τον κοσμο που ζουμε..


Κάποτε ήταν ένα τυφλό κορίτσι που μισούσε τον εαυτό της επειδή ήταν τυφλή. Μισούσε τους πάντες εκτός από το αγόρι της. Ήταν πάντα δίπλα της. Έλεγε ότι αν κάποτε μπορούσε να δει…θα τον παντρευότανε!
Ήρθε η μέρα, όπου κάποιος δώρισε τα μάτια του σε αυτήν και από τότε μπορούσε να δει τα πάντα συμπεριλαμβανομένου και τον φίλο της. Το αγόρι της τη ρώτησε τότε ‘‘τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο…θα με παντρευτείς ; ’’ Το κορίτσι ξαφνιάστηκε όταν είδε ότι το αγόρι της ήταν τυφλό και αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Το αγόρι, έφυγε με δάκρυα και αργότερα της έγραψε ένα γράμμα που έλεγε ‘‘ ΑΠΛΑ, ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.’’

Αυτό δείχνει πώς αλλάζει ο άνθρωπος όταν αλλάζουν οι συνθήκες. Λίγοι μόνο θυμούνται πώς ήταν η ζωή πριν και ποιος ήταν πάντοτε εκεί, δίπλα τους, στις πιο δύσκολες καταστάσεις.

ισως τελικα αυτο να ειναι το προβλημα και η πηγη "του κακου"..πολλες φορες ξεχναμε...δε θελω να το παθω αυτο..θα με βοηθησεις?εσυ δεν το επαθες ποτε!

να εισαι γαληνιος...

Κατι μεσα μας μενει ανικανοποιητο...

Νοσταλγια και μελαγχολια κι αποψε...να δυο ακομα αγαπημενες και δικες μου λεξεις..."ΠΕΝΘΩ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΩ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ.."μου εχει κολλησει αυτος ο στιχος εδω και ωρα..

νοσταλγια,ψυχουλα μου,για εσενα..για εμενα για ολους εκεινους τους πρωταγωνιστες της εφηβειας..για δυο καταγαλανα ματια..και μελαγχολια για οσα εγιναν..μπορει και θλιψη..ισως να φταιει και το κρασακι αποψε...βλεπεις οσα συζητουσαμε με το μικρο παρεακι μου ηθελαν και το αναλογο ποτο για να ειπωθουν..κρασι λοιπον..κοκκινο,ζωντανη μουσικη-πως εγινε και ακουσα παλι ολα αυτα που σε θυμιζουν?μαλλον για να μη φυγεις λεπτο απο διπλα μου-και οταν οι εικονες και τα προσωπα βομβαρδιζαν το μυαλο μου οι απαραιτητες πλακες για να αποφορτιστει το κλιμα και να μην καταλαβουν ποσο με πονανε οι αναμνησεις...θυμαμαι πολυ γελιο αποψε..καποια στιγμη η φιλη μου με ρωτησε:"τον ζηλευες εσυ?" ,"ναι"της απαντησα.."ακομα τον ζηλευω"...."πως γινεται?"συνεχισε και αφου την κοιταξα χωρις να της απαντησω συμπληρωσε.."κι εγω νομιζω οτι θα τον ζηλευω αν χωρισουμε.."ηθελα να της πω "αν μια αγαπη διαρκει αδερφουλα,ειναι γιατι κατι μεσα μας μενει ανικανοποιητο..εσυ εισαι τυχερη"αλλα αρκεστηκα στο ποτηρακι με το βαλσαμο-ισως και να το παρακανα-..και ειναι αληθεια πητερ παν μου...ειναι φορες που ξεχναω τη χροια της φωνης του,το προσωπο του,το γελιο του και διαφορα αλλα ομως ακομα "ζηλευω"...πολλες φορες τα σεναρια μεσα στο κεφαλι μου δινουν και παιρνουν...πως κατι γινεται και γυριζει και μου ζηταει να ξανα προσπαθησουμε και με σφιγγει οπως τοτε και με ακινητοποιει με το φιλι του..με ανατριχιαζει με το χαδι του και με αφοπλιζει με αυτο το διαπεραστικο βλεμμα που καθε φορα που το εριχνε στα ματια μου ενιωθα να με ρουφαει και να μαθαινει καθε μου σκεψη και συναισθημα...εχω ξυπνησει τοσες φορες απο τετοια ονειρα και παντα η ιδια αντιδραση να ξανα πεφτω και να πιεζω με δυναμη τα ματια μου μηπως και κοιμηθω παλι και συνεχιστει η φαντασια..δυστυχως ομως τιποτα..και το αποτελεσμα?να σηκωνομαι αδεια,κενη και παγωμενη..εχοντας την αισθηση αυτη της αγκαλιας που λειπει..ανικανοποιητο..αυτο το καταραμενο "δεν προλαβα"..και οι ενοχες που φορτωνουμε τους εαυτους μας..οι τυψεις για τα λαθη που καναμε..απο την αλλη ομως...τιποτα..ασε καλυτερα..ξερεις οσο κανενας αλλος..

ξερεις αυτη η φωτογραφια ζωντανευει το παραμυθι μου..αυτο που εχω πλασει για να μη φοβαμαι τον θανατο..για να ελπιζω οτι μετα απο εδω θα σε βρω εκει..αλλωστε μου το χρωστας και στο χρωσταω..μακαρι να εισαι καπου εκει..αναμεσα σε ωραια χρωματα και λουλουδια..στη θαλασσα που τοσο λατρευες και σε ανθρωπους που σε προστατευουν..εμεις εδω δεν αρκουσαμε..μακαρι οταν ερθει η ωρα να ανεβω κι εγω αυτην την σκαλα..να σε δω στην κορφη της γελαστο με αυτο το γνωριμο,ταξιδιαρικο και φουρτουνιασμενο βλεμμα για να παψω να φοβαμαι και να αρχισω να τρεχω μεχρι να πεσω στην αγκαλια σου και να μεινω εκει για παντα...

σε λιγο θα χαραξει και νομιζω ειναι ωρα να ξαπλωσω..ειπαμε..το κρασι...να σε παρακαλεσω κατι?μπορεις να ερθεις?..εχω αναγκη την παρεα σου κι αποψε παρα πολυ..θελω να σε δω εστω κι ετσι για λιγο..να ηρεμησει η ψυχη μου η αδεια..παει καιρος που δεν εχεις περασει ουτε μια βολτα..παω να κοιμηθω γιατι θελω να ζησω λιγες στιγμες ευτυχιας ρε..θα μου τις στερησεις?...κι αυτες?..................

χιλιες φορες καλη σου νυχτα......

Στροβιλιζομαι στο ονειρο...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΙ ΕΓΩ...

Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω

με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιο καιρό

αγριεύει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέρας

μπορεί να με φας πριν σου πω σ' αγαπώ

Απ' τη μέση του δρόμου σου τηλεφωνώ

μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό

στις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδες

μα...που είναι το φως μου το αληθινό;

Επιστρέφω σ' εσένα ξανά σαν τρελή

να σε δω που θα βγαίνεις την ανατολή

Βασιλιά της καρδιάς μου κι απ'το τατουάζ μου

εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ...