ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ!

Αυτή τη μέρα
άφησε με να σου εμπιστευθώ την ιστορία μου:

Μελαγχολικός της ζωής άνεμος είμαι

που νυχτώθηκα και απόμεινα σε ένα χθες ανάλγητο.

Έλα λοιπόν, και με τα μάτια σου,

πού'ναι καταχνιά και ενάστρωση,

το σύθαμπο και το πρωί

σε μια αλλόκοτη σύγκλιση,

ανάστειλε τη νύχτα μου.

Ελα.

Κι ας είναι μοιραίο πως αργότερα,

όταν ανάμεσα μας θα αναδεύεται,

σε ανυπόφορη μεγέθυνση,

το μυστικό μας το αδυσώπητο

-πως σημερινοί είμαστε και ξένοι-

με τον υποβολέα της πίκρας μου

παμπάλαιο κατευόδιο θα απαγγείλω πάλι...

κικη δημουλα...