Για παντα ενας αληθινος πητερ παν!

Σημερα καταλαβα για μια ακομα φορα πως ησουν παντα ακριβως σαν το αγαπημενο σου παραμυθι..ενας μικρος πητερ παν!ενα μικρο παιδι που αρνιοταν πεισματικα να μεγαλωσει..που δεν ηθελε ποτε να χασει τη ψυχη του και τον τροπο που εβλεπε τον κοσμο..και τα καταφερες οσο κι αν πολλοι εβαλαν ολη τους την τεχνη να σε αλλαξουν και να σε κανουν "μεγαλο"σαν κι αυτους...τα καταφερες ..το βλεμμα σου εμεινε καθαρο και αγνο..η καρδια σου ζωντανη και ευαισθητη,ευκολος στοχος για καθε "σωστο" ενηλικα που αποφασιζε να σε εκμεταλλευτει με οποιοδηποτε τροπο..

τωρα εισαι ελευθερος να συνεχισεις να ζεις σαν ενας αλλος αληθινος πητερ παν αλλα γαμωτο,μακρια απο εμενα,απο ολους εμας..μακρια απο τον κοσμο που ξερουμε και βλεπουμε εμεις..το καλο-αν μπορω να το πω ετσι-ειναι οτι πια δεν εχουν κανενα τροπο να σε αγγιξουν,να σε πληγωσουν και να σε βλαψουν..(μακαρι δηλαδη να μην σε φτανουν-γιατι οι ανθρωποι δεν αλλαζουν-)

για μια ακομα φορα λοιπον ειδα ποσο μου λειπεις,ποσο χρειαζομαι αυτο που ησουν..εδω και αρκετο καιρο ζεις στη σκεψη μου..το εχεις δει αραγε?προχωραω με εσενα στο πλευρο μου..

ξερεις,πολλες φορες μου ερχεται στο μυαλο ενας στιχος:

"μα απο ολα περισσοτερο αυτο που με πειραζει ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω" με τρομαζει τοσο γιατι ωρες-ωρες νιωθω να συμβαινει..δε σε ξεχναω,ουτε σταματαει η αγαπη μου για εσενα-αντιθετως,ολο νομιζω οτι δε μπορει να μεγαλωσει αλλο και ολο με διαψευδεις ακομα και ετσι-ομως η απαισια καθημερινοτητα και οι ρυθμοι της με κανουν να συνειδητοποιω οτι η γη δε σταματαει να γυριζει οσο κι αν εφτασε η περιοδος που παρακαλαω για κατι τετοιο..με τρομαζει γιατι βλεπω οτι πορευομαι με αυτη την απουσια και υπαρχουν στιγμες που αισθανομαι οτι ετσι θα ειναι μια ζωη και απελπιζομαι και μονο στη σκεψη..εκεινες τις στιγμες λοιπον μεσα μου ουρλιαζει η αναγκη της παρουσιας σου..τοτε με μισω που ειμαι ανικανη να γυρισω το χρονο πισω να κερδισω λιγες στιγμες μαζι σου και να αλλαξω αυτο που ακολουθησε..

αμεσως μετα σκεφτομαι μια σου φραση για να πω μια ακομα φορα ποσο δικιο ειχες σε ολα..ειχες πει: " ο χρονος ειναι ο καλυτερος δασκαλος αλλα δυστυχως σκοτωνει τους μαθητες του" ακριβως... μου εδειξε ποση αναγκη σε ειχα,ποσο γεματη θα ημουν διπλα σου οταν ηταν πια πολυ αργα..μου επιβεβαιωσε οτι ηταν ουσιαστικα,αληθινα και απολυτως δικαιολογημενα οσα ενιωθε η ψυχη μου απο παλια χωρις να μου αφηνει περιθωρια να κερδισω το χαμενο χρονο..μου εδειξε γιατι τα ματια σου χαραχτηκαν μεσα μου και μου αφαιρεσε το δικαιωμα να τα ξαναδω!

μη φοβασαι ομως δε μπορει ουτε ο χρονος ουτε κανενας αλλος να μου στερησει το δικαιωμα να τα κραταω ζωντανα στην καρδια μου..εκει εχουν τη δικη τους θεση και τα ματια σου και η φωνη σου..ολη σου η υπαρξη..γι'αυτο γυριζω συνεχεια εδω......στην αγκαλια σου...

καληνυχτα μικρε μου πριγκιπα,χιλιες φορες καλη σου νυχτα γλυκε μου πητερ παν...