Δε μπορω να σε κοιταζω και στα λογια να μη βαζω....σ'αγαπω...

Να που ο ανδρεατος ηξερε τι ελεγε!!"στα ιδια μερη θα ξαναβρεθουμε..."δε ξερω πως να αρχισω..μερες τωρα σκεφτομαι να περασω γιατι εχω να σου πω και δεν υπαρχει περιπτωση να το μοιραστω με καποιον αλλο..ανανεωσα λοιπον το "σπιτακι μου" και να'μαι!!εβλεπα ποσο καιρο εχω να ερθω..ειναι αρκετος!εχω διαφορα νεα,παλια αλλα το μυαλο μου ειναι εδω και πολυ καιρο κολλημενο σε ενα θεμα..δε θα το βαφτισω καπως..απο φοβο,απο αγνοια,επειδη δεν εχω ξεκαθαρισει..παντως δε θα του βαλω τιτλο.ΟΥΦ!!!προσπαθω να τα βαλω σε μια ταξη..να το πιασω απο την αρχη..ποια ειναι η αρχη?ποτε ηταν η αρχη?να ξεκινησω απο τον τιτλο της αναρτησης?ας αρχισω ετσι και βλεπουμε.."δε μπορω να σε κοιταζω και στα λογια να μη βαζω σ'αγαπω"ειναι στιχος απο το "ας χαθεις" του χρηστου θηβαιου σε στιχους(ξαφνιαστηκα οταν το εμαθα) του ηθοποιου βασιλη χαραλαμποπουλου-τον λατρευω γενικα αυτον τον ανθρωπο-.αυτος ο στιχος λοιπον υπαρχει τεραστιος μεσα στον εγκεφαλο μου αρκετους μηνες..και διπλα υπαρχει και συγκεκριμενο προσωπο..δε μπορει να συμβαινει μονο σε μενα να ταυτιζω τραγουδια,ποιηματα και γενικως διαφορα με ανθρωπους!?που ειναι το προβλημα θα απορουσε καθε λογικο ατομο!!!??και ομως...δεν ειναι απλο..

το εχω συνδεσει με τον πιο καλο και αληθινο μου φιλο(με ολη τη σημασια της λεξης)...χμχμ δυσκολα τα πραγματα!γνωριζομαστε απο το δημοτικο -σε αλλα τμηματα -αλλα απο γυμνασιο μεχρι και το τελος του λυκειου καταληξαμε στο ιδιο..πολυ παρεα βεβαια κανουμε εδω και 7 χρονια αφου τελειωσαμε..πωπω απο την εποχη του νωε το επιασα αλλα τι να κανω..αυτα τα 7 χρονια λοιπον βλεπω οτι και πολλα κοινα εχουμε(θα μου πεις μαζι μεγαλωνετε,εννοειται)και ιδιο χιουμορ και ταιριαζουμε-οχι σε ολα τα θεματα-και κυριως καταλαβαινομαστε!του ειχα απο παλια αδυναμια και οποτε βρισκομασταν περνουσαμε τελεια!

ξερεις κατι?ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ..ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΠΕΡΔΕΥΩ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ!!! μας εχουν φερει κοντα διαφορα περιστατικα καλα και ασχημα..εχω δεθει μαζι του γιατι εχουμε παρομοια ονειρα και ασχολιες..ισως ειναι που εχουμε καιρο να ερωτευτουμε και οι δυο και συνηθως στην παρεα ειμαστε μαζι και διογκωνω οσα νιωθω..απο τη μια βλεπω πολυ καθαρα οτι θελουμε μαλλον αλλα πραγματα και δεν ταιριαζουμε εκτος του φιλικου και δε θα μπορουσα να δεχτω συνηθειες του και αποψεις του σε"σχεση" και γενικα μου φαινεται αδιανοητο..και απο την αλλη θα ηθελα ο ανθρωπος που θα ερωτευτω να του μοιαζει!!να ξερει πως και ποτε να μου μιλησει..να με κοιταει(να με βλεπει αληθινα) στα ματια και να καταλαβαινει απο τον τροπο που αλλαζει το βλεμμα μου ή τουλαχιστον να προσπαθει,να καταλαβαινει οτι μου ειναι δυσκολο να ανοιχτω και να δειξω τα συναισθηματα μου και να το εκτιμαει οταν και οπως το κανω..να μου τονωνει το ηθικο και να πιστευει ολα οσα μου λεει,να με κανει να νιωθω πως αξιζω,πως ειμαι μοναδικη,πως ζηταει,υπολογιζει και εμπιστευεται τη γνωμη μου σε ολα..να του αρεσει να του τα χωνω και μετα να κοροιδευει τις γκριματσες μου,να με κανει να γελαω με αυτο το "ο,τι και οπου θελει η γυναικαρα μου",να με καληνυχτιζει οπως εκεινος καθε φορα που με αφηνει στην πορτα μου,να θελω να γινω καλυτερος ανθρωπος οχι για μενα αλλα για να ειμαι ανταξια του και να δικαιουμαι να ειμαι στη ζωη του..να στενοχωριεται οταν ειμαι χαλια και να προσπαθει οσο δεν παει για να με κανει να σηκωθω και να προχωρησω μπροστα..να μου προσφερει σιγουρια,ασφαλεια,την αγαπη του και την προστασια του οπως εκεινος..να τον εμπιστευομαι περισσοτερο απο τον εαυτο μου και να βαζω το χερι μου στη φωτια για εκεινον..να με ηρεμει η αγκαλια του,το αγγιγμα του,η φωνη του,μια του λεξη,να ξεχνιεμαι μολις βρεθουμε και να μου περνανε ολα,να τρεχω να γινω ομορφη μονο για αυτον και οταν μου το λεει να απανταω"ναι εε..ευχαριστω!"δηθεν προσπερνωντας το αλλα κατα βαθος να ζωγραφιζεται ενα τεραστιο χαμογελο μεσα μου..να αισθανομαι τυχερη που ο καλος θεος? η καλη μου μοιρα? η ζωη τελοσπαντων τον εφερε στο δρομο μου..να εχει τα ματια του και κυριως το βλεμμα του το καθαρο..το χαμογελο του,την ψυχη του που δε νομιζω να υπαρχει πιο καλοσυνατη-ειλικρινα καλοσυνατη-απο τη δικη του,το φωτεινο και αισιοδοξο προσωπο του..αν υπαρχει στη ζωη μου ενας ανθρωπος που μπορω να πω με σιγουρια οτι αγαπαω βαθεια και μ'αγαπαει-εκτος απο την οικογενεια μου-ειναι εκεινος..δινει συνεχως  χωρις να ζηταει κι αυτο με κανει να προσπαθω να αποκτησει οσα ονειρευεται..αισθανομαι περηφανη για ο,τι κανει και πολλες φορες λιγη μπροστα του..αναρωτιεμαι γιατι με αγαπαει τοσο οταν εγω δεν εχω κανει ουτε τα μισα απο οσα εχει κανει αυτος για εμενα,δε θελω να τον πειραξει ουτε στο ελαχιστο ποτε κανενας-θα εχει να κανει μαζι μου το υποσχομαι- γιατι απλα αξιζει ολα τα καλα της γης..θα ευχομουν να ειμαι μεσα στο μυαλο του γιατι μου τη δινει που ειναι ετσι κλειστος και με εχει συνεχεια στην τσιτα,που δεν ειμαι ποτε σιγουρη για το τι θελει,που κανει συνεχως πλακα αλλα μενει σπιτι του οταν δεν ειναι καλα,γιατι μου σπαει τα νευρα για να πει τι τον βασανιζει ή τι σκεφτεται μονο και μονο γιατι λεει "δεν ειναι κανενας υποχρεωμενος να καθεται να με ακουει..προτιμω να ακουω εγω"θα ηθελα να ειμαι ο μοναδικος ανθρωπος που αγαπαει πιο πολυ στη ζωη του αλλα βλεπεις ειναι ανθρωπος που δε θελει να κανει διακρισεις στους φιλους του..ζηλευω ακομα και στην ιδεα οτι καποια στιγμη θα εχει καποια διπλα του που θα εχει τον πρωτο και τελευταιο λογο στη ζωη του και θα τον παρει απο εμενα..οταν ειναι λυπημενος ή μελαγχολικος και κακοκεφος θελω να τον παρω μια τεραστια αγκαλια και να τον κανω να γελασει με τη ψυχη του..θα ηθελα να υπαρχει κατι μαγικο για να τον κανω να δει τον εαυτο του μεσα απο τα ματια μου για να παψει να εχει αμφιβολιες για το αν αξιζει και να σταματησει να μου λεει οτι τον εχω βαλει σε ενα βαθρο ετσι κι αλλιως δεν τον εβαλα επειδη ετσι ηθελα..εκεινος το κερδισε..γιατι δε μπορω να το περιγραψω με λογια..αλλα και να μπορουσα δε θα το εκανα ποτε...δε ρισκαρω να τον χασω απο τη ζωη μου με τιποτα(και ξερω οτι αυτο θα γινει αν μαθει .. ετσι τελειωσε και η φιλια του με την τελευταια του σχεση που αρχικα ηταν μονο φιλη του και πολυ καλη μου φιλη-αλλος ανασταλτικος παραγοντας!-)

δε ξερω τι να κανω..μετραω τις μερες που κανουμε για να βρεθουμε..δεν περναει μερα να μην τον σκεφτω,να μην περιμενω πανω απο το τηλεφωνο μηπως χτυπησει για να τα πουμε..υπολογιζω το προγραμμα του οσο ξερω μιας και ειναι φανταρος..τον βλεπω στον υπνο μου..οταν συναντιομαστε ευχομαι να παγωνε για λιγο ο χρονος για να μπορεσω να τον κοιταξω αφοβα οπως και οσο θελω..για να μεινω οσο εχω αναγκη στη αγκαλια του χωρις φοβο μηπως αρχισει να χτυπαει η καρδια μου ή μηπως τον σφιξω λιγο παραπανω και καρφωθω!ειναι και μερες βεβαια που βρισκομαστε και ολα ειναι οπως παλια στο σχολειο χωρις παραπανω αισθηματα και δευτερες σκεψεις..νιωθω ελευθερη και ειναι ολα τελεια..μου λειπουν παρα πολυ αυτες οι εποχες..μα κατι βραδια σαν το σημερινο το κεφαλι μου παει να σπασει επειδη δεν εχει αλλο χωρο για τη  μορφη του..ειναι στιγμες που πνιγομαι οπου και να βρισκομαι και φανταζομαι πως μπαινει ξαφνικα εκει που ειμαι για να με παρει να φυγουμε!ψαχνω πισω απο οσα λεμε μηπως καταλαβω κατι αλλο..διαβαζω ξανα και ξανα τα μηνυματα του οταν μου λειπει..κανουμε πλακες-αυτες που κρυβουν και εναν ερωτισμο λανθανον μεταξυ δυο φιλων διαφορετικου φυλλου-και ωρες-ωρες τρεμω μηπως το παρακανω και με καταλαβει..ηδη εχω την εντυπωση καποιες φορες πως προσπαθει να μαντεψει μηπως συμβαινει κατι..κανω ιστοριες με το μυαλο μου και λεω πως θα ηταν να ειμαστε μαζι?αλλα δε μπορω να μας φανταστω μου φαινεται αστειο..μετα λεω αν ερχοταν καποιος αλλος στη ζωη μου θα το ξεχνουσα ολο αυτο?θα ειχα την ιδια λαχταρα να ειμαι μαζι του?θα μπορουσα να τον αγαπησω οπως τον φιλο μου,θα εχουμε τη δυνατοτητα να γινουμε και φιλοι και να ζησουμε παρομοια πραγματα?η αγαπη θελει χρονο και κοπο..πολυ μπερδεμα ρε παιδι μου!!ειμαι ενα κουβαρι!ασε που οι δικοι μου τον συμπαθουν τρελα..η μανα μου δε και η φιλη μου(επισης απο το σχολειο) οπως και η αλλη μου κολλητη(αυτη που ηταν μαζι του) μου λενε συνεχως μεταξυ σοβαρου και αστειου πως πρεπει να ειμαι μαζι του γιατι λεει ταιριαζουμε παρα πολυ!!δεν τολμαω να τους πω πως δε ξερω τι θελω γιατι δε μπορω τις αναλυσεις..

θελω να σου πω και το αλλο..τον περασμενο νοεμβριο πριν φυγει για φανταρος βγηκαμε εγω η παιδικη μου φιλη και αυτος για να τον χαιρετισουμε..καποια στιγμη ειχαμε πιασει την κουβεντα για το σχολειο και για εφηβικους ερωτες μαλλον και μειναμε για λιγο οι δυο μας και τοτε ηρθε η ερωτηση που με κατεστρεψε(ψαχνομουν που ψαχνομουν ηδη για το τι αισθανομαι για εκεινον με αποτελειωσε):"να σε ρωτησω κατι?αλλα μην το πεις στην Δ..."εσυ δε με ηθελες ποτε?", κολλησα για δευτερολεπτα αλλα το πηρα στην πλακα.."εγω?οχι ακομα..γιατι θα επρεπε?"

"λεω ρε παιδι μου..." ΠΑΥΣΗ εγω τον κοιταζω και ψιλοχαμογελαω.."γιατι εγω ημουν ερωτευμενος μαζι σου στο σχολειο", αχ λεω με δουλευει και δεν ειναι ωρα"αντε ρε..σταματα..", "αληθεια σου λεω θες να σου πω και απο ποτε μεχρι ποτε?"μου λεει!! η αμηχανια δεν κρατησε για πολυ βεβαια γιατι η φιλη μας επεστρεψε-αν και ευχομουν να ξαναφυγει-μετα δυο μερες εφυγε και εγω εμεινα να αναρωτιεμαι γιατι αποφασισε να μου το πει τοτε..μηπως μου το ειπε για να νιωσω καλα επειδη ειχα τις μαυρες μου?μηπως ηταν ενας πλαγιος τροπος να μου πει οτι κατι υποπτευεται και το εριξε στο παρελθον?μηπως ελεγε ψεμματα?αλλα μετα ελεγα δεν ειναι τετοιος ανθρωπος..γιατι να το κανει ολο αυτο?κι αν το εννοουσε γιατι να μην το ελεγα στη φιλη μας?τι ηθελε να πετυχει?γιατι δε μου το ειχε πει τοτε ή νωριτερα ή να μην το ελεγε ποτε..μετα απο λιγες μερες βγηκε με άδεια και παλι σε μια βολτα κατι λεγαμε και λεει "εμενα μια-δυο που μου αρεσαν στο σχολειο ηταν "αστα να πανε""και σκυβει αμεσως σε μενα διπλα του και μου ψυθιριζει:"οχι εσυ,μην ακους!!"..εμεινα παλι να τον κοιταω για λιγο αγαλμα και να μου απανταει με το γνωριμο πονηρο γελακι του και τα ματια που ελαμπαν..υστερα απο ολα αυτα ολα κυλουσαν πανω κατω το ιδιο..με τις πλακες μας,τις φρικες μου,τα βλεμματα μας που πια δε ξερω αν καποια εχουν υπονοουμενα -ή ετσι τα αντιλαμβανομαι εγω επειδη θελω-μεχρι σημερα..καμια αναφορα σε εκεινη την κουβεντα..και θα μου πεις γιατι να ξανα αναφερθει? γιατι πολυ απλα εμενα με αφησε σε αναμμενα καρβουνα απο τοτε..και τοτε θα μου ξανα πεις και θα εχεις δικιο αν οντως θελατε και οι δυο δε θα ειχες αμφιβολιες ουτε θα το λιβανιζες το θεμα, θα ησασταν ηδη μαζι..ΟΥΦ ΟΥΦ!!....

επρεπε να τα πω χωρις διακοπη καπου..χωρις να με κοιταζει καποιος απεναντι μου γιατι νιωθω αμηχανα..δε ξερω τι θα γινει,πως θα συνεχισει,τι ακριβως μου συμβαινει..δε ξερω ΤΙΠΟΤΑ..μονο οτι  δε θελω να τον χασω γιατι εχω αναγκη τη σχεση μας  ακριβως οπως ειναι..το περισσοτερο ισως να μην το θελω πραγματικα,ισως να το φοβαμαι..τι να πω!!? μονο οτι ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΩ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΒΑΖΩ "Σ'ΑΓΑΠΩ"!!

ΥΓ:νομιζω πως αυτην την αναρτηση την εγραψαν δυο ατομα..τουλαχιστον...δεν ειμαι και πολυ καλα εε?..παλευουν ολοι μου οι εαυτοι και δε ξερω ποιος θα νικησει!!οσο την ξαναδιαβαζω αντιλαμβανομαι ποσο ολιγαρκης(!) ειμαι..δε ζηταω σχεδον τιποτα απο εναν αντρα ετσι?? αααχχχχχ..τι να κανω??θελω να τα δωσω και να τα παρω ολα..θελω τον απολυτο ερωτα!!

κλεινω εδω γιατι..........

εχω να τον δω απο την τεταρτη και αν δε βρεθουμε και αυριο θα πρεπει να την παλεψω τουλαχιστον μεχρι την τεταρτη που θα ξαναβγει...

με ειχες ρωτησει καποτε αν και γιατι σ'αγαπαω..απο συνηθεια??μου ειπες..σου γελασα και σε πηρα αγκαλια αλλα ξερεις κατι?

σ'αγαπω γιατι εισαι ΕΣΥ...