Σου παραδινομαι..με τρελαινει η σκέψη σου..ακομα κ ετσι..

Νομιζω οτι θα επιστρεψω εδω,στην αγκαλια σου-αν και στην ουσια δεν εφυγα-και μην εχοντας λογια να σου περιγραψω αυτα που αισθανομαι θα σε αφησω να διαβασεις κατι που βρηκα και με αντιπροσωπευει απολυτα...εξαλλου απο οτι ξερω σου αρεσε αυτος ο τροπος επικοινωνιας...παντα εβρισκες το καταλληλο αποσπασμα απο βιβλιο,απο στιχο τραγουδιου,απο ποιημα που ταιριαζε σε μια κατασταση..δε χρειαζονταν πολλα λογια..αρκουσε μια φραση και τα ματια σου...ειναι τοσο διαφορετικος αυτος ο τροπος λοιπον και πιο αληθινος απο οποιονδηποτε αλλον..ειναι σαν ενα βλεμμα ισια και βαθια στα ματια του αλλου που αρκει για να διαβασεις την ψυχη του...δε βρισκω καταλληλες λεξεις εδω καιρο για να σου περιγραψω ακομα μια φορα τι εχω μεσα μου και επειδη δεν εχω διεξοδο ταξιδευω μαζι σου και αποψε για να στα πω με κατι στιχακια...θα μου πεις:"Η γλώσσα της καρδιάς δεν έχει ανάγκη από λέξεις για να εκφραστεί.
Είναι γραμμένη στα μάτια…"εχεις τοσο δικιο ψυχη μου..αλλα που εισαι για να διαβασεις τα ματια μου...μακαρι να ησουν εδω..ισως να ησουν ο μοναδικος που θα τα αποκρυπτογραφουσε..που θα εβρισκε το φαρμακο που θα με γιατρευε..αλλα τωρα τα παντα εχουν τελειωσει..γιατι επρεπε ολα να ερθουν καθως ηρθαν??γιατι να αργησω τοσο?γιατι να βιαστεις ετσι?

"Σαν να πήραν τέλος οι άνθρωποι και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί"

"Και την ώρα που κλαίμε τα μάτια κλείνουμε να φανταστούμε τι γραμμένο ακόμα απομένει κατακέφαλα να μας βρει,
αναστεναγμός ακούγεται άλλος,κι από κει που πηγάζουνε οι ραδώνες,μια δροσιά μυριστική με συνοδεία κιθάρας χύνεται".

"Τόσο δύσκολο,μα τόσο δύσκολο να ζήσεις.Και στον κόσμο της ψυχής ο πόνος μια περιοχή ακατοίκητη.Πού να μιλήσεις και τί να πεις.
Αλλού σκίζεται η ζωή κι αλλού στάζει το αίμα".

με ακους αραγε??μπορω να ελπιζω πως καποτε θα βρεθω καντα σου..ισως αυτο μου δωσει κουραγιο..ισως ετσι μου δωθει η ευκαιρια να επανορθωσω..να κερδισω το χαμενο χρονο που περασε χωρις να καταλαβω...να μεινω για παντα πλεον διπλα σου να σε κανω να γελασεις,να δεις ποσο σε αγαπουν πραγματικα,να πιστεψεις σε εσενα και να νιωσουμε ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ...δε θα σταματησω γαμωτο να το λεω..ειναι αδικο,αδικο..δεν επρεπε να τελειωσει ετσι..μπορει τα πρεπει να μην τα ηθελες αλλα εδω δεν επρεπε να ερθει ετσι η ζωη..δεν το αξιζες αυτο..νομιζω πως ειναι τοσο μα τοσο δυσκολο να ζησω οταν δεν εχω που να μιλησω και τι να πω πια,ναι...οταν ο πονος εχει εγκατασταθει σε ολη την ψυχη ειναι αφορητο να ξερω πως δεν υπαρχει ουτε η ελαχιστη ελπιδα...

συγχωρεσε με που σε παιδευω..ισως να μη θες πια να θυμασαι καν εμας τους ανθρωπους..αλλωστε δεν ηταν πολλοι αυτοι που σου σταθηκαν..ισα-ισα δεν επαψαν να σε ζηλευουν..και εκει που βρισκεσαι μαλλον θα ειναι πολυ καλυτερα..ομως εχω αναγκη να σε αισθανομαι μαζι μου και αφου μου το στερησαν καποιοι μενω σε αυτο το φανταστικο ταξιδι για να κρατηθω..για να ξεγελαω -χωρις βεβαια να τα καταφερνω-την τοσο εντονη παρουσια της απουσιας σου..

καλη σου νυχτα μικρε μου πριγκιπα..

τωρα το παραμυθι σου εχει πραγματοποιηθει..θα εισαι για παντα ο πητερ παν που ηθελες..μονο να μην εχεις αυτα τα μελαγχολικα ματια που εχω μεσα μου...εσυ εκει που πηγες να γελας μονο να γελας..για να φωτιζει ο κοσμος μου..εχω μεινει εγω πισω για να κλαιω για οσα σε πικραναν και σου στερησαν...

υπνος να΄ρθει στα ματια σου και στην καρδια σου ειρηνη...